حسن نقی زاده - فردوسی مشهد

اعتبار برداشت از قرآن متکی بر مبانی و پیش فرض هایی چون، باورداشت انتساب معانی و الفاظ آن به خداوند و امکان رهیافت مفسر به محتوا و مراد آیاتی است که ناظر به فرهنگ عصر نزول و نه متاثر از فرهنگ جاهلی می باشد. این در حالی است که مبانی فوق در آثار قرآن پژوهانی چون ابوزید که از هرمنوتیک، زبان شناسی و معناشناسی جدید، تاثیر پذیرفته اند به چالش کشیده می شود. برآیند مدعیات آنان، دست کشیدن از کارآمدی و اعتبار آیات قرآنی در مقام عرضه و اثبات بسیاری از معانی و مقاصدی است که در تفسیر سنتی معتبر شناخته می شوند.مقاله حاضر کوشیده است برخی از این مدعیات را به اشاره بازگو و نقد کند.

نصر حامد ابوزید, فهم متن, متن و فرهنگ, فهم در افق تاریخی, قرآن و فرهنگ زمانه, فهم‎پذیری قرآن