کاربرد برنامه ریزی آرمانی فازی درتعیین الگوی زراعی پایدار درشبکه آبیاری دز

امروزه یکی ازمهمترین اصول مدیریتی درهرامر تولیدی استفاده بهینه ازمنابع و استعدادهای موجود است شیوه ها وفنونهای مختلفی جهت رسیدن به این مطلوب وجود دارد که متداولترین آنها استفاده ازفنون برنامه ریزی ریاضی و تکنیکهای بهینه سازی است هدف اصلی این تحقیق ارایه و بکارگیری یک مدل برنامه ریزی ریاضی برای تعیین الگوی بهینه کشت به منظور دستیابی همزمان به اهداف اقتصادی کشاورزی و اهداف زیست محیطی است بدینمنظور با استفاده از الگوهای برنامه ریزی ریاضی ازجمله برنامه ریزی آرمانی قطعی و آرمانی فازی الگوهای مختلف زراعی برای اراضی زیرنظر شبکه آبیاری دز دردو سناریو پیشنهاد شده است سناریو اول با درنظر گرفتن محدودیت های زمین دردسترس ساعت کارماشین آلات و محدودیت آب ماهانه و مجموعه ای اهداف اقتصادی اجتماعی و زیست محیطی برای تخصیص بهینه آب و زمین و سایرمنابع در2 الگوی پیشنهادی ارایه می شود و درسناریو دوم به محدودیت های سناریو اول محدودیت حداقل و حداکثر سطح زیرکشت به میزان 25 درصداضافه می گردد نتایج حاصل ازمحاسبات تحقیق نشان میدهد که اولویت های ذهنی کشاورزان به ترتیب بازده برنامه ای هزینه های سرمایه گذاری جاری میزان آب مصرفی اشتغال نیروی کار و مصرف کود وسموم شیمیایی میب اشد.

کلیدواژه ها:

برنامه ریزی آرمانی قطعی ، برنامه ریزی آرمانی فازی ، الگوی بهینه کشت ، کشاورزی پایدار