مهدی بیات مختاری - دکتری علوم قرآن و حدیث و دانشیار گروه مطالعات تاریخ تشیع دانشگاه نیشابور.

یکی از موضوعات قرآنی که از دیرباز دستخوش واکاوی اندیشمندان مسلمان و قرآن پژوهان قرار گرفته است مسئله ترجمه پذیری و جواز ترجمه قرآن است. این مبحث از جنبه شرعی و نیز زبان شناختی قابلیت بررسی دارد. رشیدرضا در اثبات جایزنبودن ترجمه قرآن به پانزده دلیل اشاره کرده است. وی ترجمه را امری فراتر از توان بشر تلقی و به علاوه حرام شرعی قلمداد کرده است؛ اما آیت الله سیدابوالقاسم خویی معتقد است قوانین و تعالیم قرآن همگانی و راهنمایی های آن عمومی و جهانی است و باید این کتاب آسمانی به تمام زبان های زنده جهان ترجمه شود تا کسانی که با زبان قرآن آشنا نیستند بتوانند از حقایق عالی و همگانی آن برخوردار شوند. وی بر آن است که مترجم باید به سه اصل ملتزم باشد: ۱. پایبندی به اصاله الظهور و آنچه از ظاهر لفظ استفاده می شود؛ ۲. هماهنگی متن ترجمه شده با فطرت و عقل؛ ۳. توجه به روایاتی که در تفسیر قرآن از خاندان وحی روایت شده است.

قرآن, سیدابوالقاسم خویی, رشیدرضا, ترجمه, زبان شناسی, الزامات مترجم