فاطمه وحدت نیا - گروه روانشناسی، دانشکده علوم تربیتی و روان شناسی، دانشگاه خوارزمی، تهران، ایران
فریدون یاریاری - گروه روانشناسی ، دانشکده روانشناسی و علوم تربیتی، دانشگاه خوارزمی، تهران، ایران
حمید خانی پور - استادیار گروه پژوهشی مطالعات روانشناختی موسسه ی تحقیقات تربیتی، روانشناختی و اجتماعی
مهناز شاهقلیان - روانشناسی/ روانشناسی/ خوارزمی/ تهران/ ایران

هدف پژوهش حاضر تعیین نقش میانجی دشواری تنظیم هیجان، مشکلات بین فردی، و تنبیه خود در رابطه خودزنی غیرکشنده با خودکشی بود. مطالعه حاضر از نوع مطالعات همبستگی به روش مدل یابی معادلات ساختاری است. جامعه آماری این پژوهش دانش آموزان دختر سنین ۱۲ تا ۱۸ سال شهرستان شهریار در سال تحصیلی ۱۴۰۱-۱۴۰۰ بودند که با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس، ۳۰۰ نفر از آنان انتخاب شدند. ابزار گردآوری داده ها شامل فهرست اظهارات خودزنی، مقیاس سنجش افکار خودکشی، پرسشنامه رفتارهای خودکشی-تجدیدنظر شده، مقیاس دشواری در تنظیم هیجان، پرسشنامه دشواریهای بین فردی نوجوانان، و مقیاس اشکال انتقاد از خود بودند. تحلیل آماری داده ها با استفاده نرم افزار Smart PLS ۳ انجام گرفت. یافته های پژوهش نشان داد که اثر مستقیم خودزنی به خودکشی معنی دار است. اثر غیرمستقیم خودزنی به خودکشی از طریق دشواری تنظیم هیجان معنی دار نبود. اثر غیرمستقیم خودزنی به خودکشی از طریق مشکلات بین فردی معنی دار نبود. اثر غیرمستقیم خودزنی به خودکشی از طریق تنبیه خود معنی دار بود. بر اساس یافته های این پژوهش می توان نتیجه گرفت که در افرادی که اقدام به خودزنی می کنند تنبیه خود می تواند پیش بینی کننده خودکشی باشد. با وجود رابطه معنادار خودزنی با خودکشی، دشواری تنظیم هیجان، و مشکلات بین فردی؛ و عدم معناداری نقش میانجی دشواری تنظیم هیجان و مشکلات بین فردی در پیش بینی خودکشی، به نظر میرسد دشواری تنظیم هیجان و مشکلات بین فردی نمی توانند موجب سوق دادن خودزنی به خودکشی شوند. مداخله برای کاهش تنبیه خود می تواند در پیشگیری از خودزنی و خودکشی مفید باشد

کلیدواژه ها:خودزنی غیرکشنده, خودکشی, دشواری تنظیم هیجان, مشکلات بین فردی, تنبیه خود