زهرا مرکوئی - کارشناسی ارشد روانشناسی عمومی موسسه حکیم نظامی ، قوچان، ایران
احمد داغستانی - دکتری جامعه شناسی اقتصادی وتوسعه
سمیه رجب پور فرخانی - دکتری تخصصی روانشناسی وآموزش کودکان استثنایی
فاطمه تقی زاده - کارشناسی ارشد روانشناسی تربیتی

مقدمه: پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی واقعیت درمانی به شیوه گروهی برافسردگی وانعطاف پذیری شناختی بیماران مبتلا به میگرن انجام گرفته است. موارد و روش ها: این پژوهش یک پژوهش نیمه تجربی از نوع پیش آزمون - پس آزمون با گروه کنترل است. جامعه ی آماری این پژوهش شامل ۲۰۰ نفر زن از مراجعه کنندگان به کلینیک های روان پزشکی مشهد در سال ۹۸- ۹۷بود. از این جامعه با استفاده از روش نمونه گیری هدفمند ۳۰ نفرازافراد مبتلا به میگرن که بر اساس معاینه روانپزشک وآزمون افسردگی بک افسردگی با و بر اساس پرسش نامه دنیس و وندروال انعطاف پذیری پایین داشتند به عنوان نمونه انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل کاربندی شدند ۱۵نفر گروه آزمایش و ۱۵ نفر گروه کنترل) سپس گروه کنترل تحت درمان دارویی و گروه آزمایش علاوه بر درمان دارویی تحت مداخله واقعیت درمانی گروهی در طی دو ماه ( ۸ جلسه ۹۰دقیقه ای) قرار گرفتند. در مرحله ی پیش آزمون پرسشنامه افسردگی بک وپرسشنامه انعطاف پذیری شناختی دنیس و وندر وال توسط هردوگروه تکمیل شد. در مرحله پیگیری که دو و نیم ماه پس از پیش آزمون صورت گرفت دو گروه مجددا پرسشنامه های فوا را تیمی کردند. پس از گردآوری داده ها و با کنترل پیش آزمون تجزیه و تحلیل آن ها به صورت توصیفی و استنباطی با استفاده از شاخص آماری تحلیلکوواریانس چند متغیری مقایسه گردید. یافته ها: نتایج نشان دادند اگرچه واقعیت درمانی گروهی و دارودرمانی در افزایش انعطاف پذیری شناختی تاثیر داشتند لیکن واقعیت درمانی گروهی موثرتر بوده است به گونه ای که واقعیت درمانی گروهی به نسبت دارودرمانی برکاهش افستردگی و افزایش انعطاف پذیری شناختی بیماران مبتلا به میگرن تاثیر بیشری نشان داد که از لحاظ آماری تفاوت معناداری مشاهده شد.نتیجه گیری: با توجه به نتایج این پژوهش پیشنهاد می شود از روش درمانی مداخله های واقعیت درمانی گروهی برای کاهش افسردگی و افزایش انعطاف پذیری شناختی بیماران مبتلا به میگرن استفاده شود

واقعیت درمانی گروهی،انعطاف پذیری شناختی،میگرن