بنیامین محسنی ساروی - کارشناسی ارشد، مدیریت اطلاعات سلامت، معاونت درمان، دانشگاه علوم پزشکی مازندران، ساری، ایران
محمد فلاح خاریکی - کارشناسی ارشد، مدیریت خدمات بهداشتی درمانی، معاونت درمان، دانشگاه علوم پزشکی مازندران، ساری، ایران
زلیخا اصغری - کارشناسی، مدیریت اطلاعات سلامت، معاونت درمان، دانشگاه علوم پزشکی مازندران، ساری، ایران
سیده فاطمه حسینی دامیری - کارشناسی، پرستاری، مرکز آموزشی درمانی بوعلی سینا، دانشگاه علوم پزشکی مازندران، ساری، ایران

مقدمه: داده های گواهی فوت، اساس مطالعات اپیدمیولوژی می باشد. از آن جایی که ثبت عللی مانند علایم و نشانه ها فاقد ارزش اطلاعاتی است، پژوهش حاضر با هدف تعیین میزان ثبت علایم و نشانه ها در گواهی های فوت انجام شد.روش بررسی: این مطالعه از نوع توصیفی- مقطعی بود. کلیه پرونده های متوفیان که کد علت مرگ آن ها ۹۹R-۰۰R بود، در مطالعه مشارکت داده شد. داده ها در چک لیست وارد گردید و جهت محاسبه رابطه معنی داری، آزمون ۲c مورد استفاده قرار گرفت.یافته ها: در ۳/۱۱ درصد از گواهی های فوت، علایم و نشانه ها به عنوان علت مرگ گزارش شده بود. بیمارستان های خصوصی بیشترین میزان (۷/۳۳ درصد) ثبت علایم و نشانه ها را نسبت به سایر بیمارستان ها داشتند. در بین گروه های سنی، ثبت علایم و نشانه ها در افراد بالای ۶۰ سال، ۵۱ درصد و بیشتر از گروه های سنی دیگر بود. هرچه مدت اقامت بیمار در بیمارستان کمتر بود، میزان ثبت علایم و نشانه ها به عنوان علت زمینه ای مرگ بیشتر شده بود. بیشترین علایم و نشانه ثبت شده (۹/۵۰ درصد)، حالات بد تعریف شده (۹۹R-۹۵R) گزارش گردید.نتیجه گیری: ثبت علایم و نشانه ها هنوز هم به عنوان علت اصلی فوت ثبت می شود. به منظور بهبود داده های مندرج در پرونده، باید برنامه ریزی لازم صورت گیرد.

علت مرگ, گواهی فوت, طبقه بندی بین المللی بیماری ها, علایم و نشانه ها