از دیدگاه تصمیم­گیرنده (مدیریت) تعیین یک واحد کارا منحصربه­فرد به عنوان کاراترین واحد، همواره از اهمیت ویژه­ای برخوردار بوده است. اگرچه روش­های کلاسیک تحلیل پوششی داده­ها، تصمیم­گیرنده را در تعیین واحدهای کارا و ناکارا یاری می­کند، اما اطلاعات بیشتری در رابطه با واحدهای کارا در اختیار وی قرار نمی­دهند. به­منظور انتخاب کاراترین واحد تصمیم­گیری از میان مجموعه­ی واحدهای کارا، چندین مدل مجموعه وزن­های مشترک برای رتبه­بندی واحدهای تصمیم­گیری در یک شرایط برابر ارائه شده­است. فروغی [۱۰] یک مدل برنامه­ریزی خطی صحیح مختلط برای انتخاب کاراترین واحد تصمیم­گیری با رویکرد بازده به مقیاس ثابت ارائه داده است. در این مقاله هدف بسط این روش برای تعیین کاراترین واحد تصمیم­گیری در شرایط بازده به مقیاس متغیر است. مدل پیشنهادی برای موقعیت­هایی با فرض بازده به مقیاس متغیر مفید خواهد بود و نسبت به مدل پیشین کاربرد وسیع‎تری در امور صنعتی و مدیریتی دارد. کاربرد عملی روش پیشنهادی، روی مجموعه­ای از داده­های واقعی شامل ۱۹ طراحی چیدمان تسهیلات ارائه می­گردد.

تحلیل پوششی داده ها, بهترین BCC- کارا, مدل خطی صحیح مختلط, طراحی چیدمان تسهیلات