کتایون تقی زاده - دکتری معماری، پردیس هنرهای زیبا، دانشگاه تهران

سیر تحول ساختمانهای بلند این امر را به اثبات می رساند که ارتباطی تاریخی بین معماری و سازه در ساختمانهای بلند وجود دارد. قرن 19 میلادی نشاندهنده یکی از مبتکرانه ترین قرون در ارائه روشهای فنی برای اجرای ساختمانهاست. این انتظار همواره وجود داشته و دارد که ابداعات در معماری ساختمانهای بلند توسط کسانی ارائه شود که دارای ایدههایی جدید و نوین برای کاربرد مصالح جدید و تجهیزات ساخت می باشند. توسعه آهن ریخته گری به عنوان یک ماده ساختمانی و اختراع آسانسور مسیر طراحی و ساخت ساختمانهای بلند را هموار کرد که فقط در چند سال قبل از آن غیرقابل تصور بودند. مهندسان سازه اساساً بیشتر به فرم سازهای یک ساختمان علاقه مندند، در حالی که برای معماران بیشتر یکپارچگی و سازگاری عملکردها، فرمها، سیستم های تاسیساتی و همچنین خود ساختمان اهمیت دارد. در حقیقت از طریق مشارکت معماری و سازه است که ساختمانهای پیچیده با بالاترین درجه زیبایی شناسی و استانداردهای سازهای را می توان طراحی و اجرا نمود. این مقاله یکپارچگی طراحی معماری و سازهای از نظر تاریخی مورد بررسی قرار می دهد و درباره رویکردهای جاری درباره یکپارچگی سازه و معماری در ساختمان های بلند به بحث می پردازد.

فرم معماری، ساختمانهای بلند، سیستم های ساختمانی، سیستم های لوله ای، سازه و معماری