مرجانه قوام نصیری - دانشیار گروه ترمیمی دانشکده دندانپزشکی دانشگاه علوم پزشکی مشهد
فاطمه ملک نژاد یزدی - دانشیار گروه ترمیمی دانشکده دندانپزشکی دانشگاه علوم پزشکی مشهد
رضا گوهریان - دانشیار گروه پروتز دانشکده دندانپزشکی دانشگاه علوم پزشکی مشهد

مقدمه : ترمیم های چسبنده در دندانهای خلفی بعد از درمان ریشه میتوانند باعث افزایش استحکام دندان گشته و در ضمن کاهش ریزنشت ترمیم را بهمراه داشته باشند. هدف از این مطالعه ارزیابی تاثیر کامپازیتهای قابل جریان بعنوان یک لاینر و همچنین یک فاکتور اسپلینت کننده داخلی در استحکام شکست دندانهای مولر درمان ریشه شده بعد از ترمیم با آمالگام بود. مواد و روش ها : در این مطالعه که به صورت موازی و مداخله گرانه انجام شد، مقاومت به شکست دندانهای مولر درمان ریشه شده بررسی گردید که دارای تهیه حفرات کلاس II سه سطحی (MOD) و کلاس II سه سطحی بهمراه کوتاه نمودن کاسپهای لینگوال بودند. هر گروه براساس نوع ترمیم به چهار زیرگروه تقسیم شد : ۱ و ۲ ) Tetric flow و آمالگام با و بدون پست پیش ساخته ۳ و ۴ ) کوپالایت و آمالگام با و بدون پست پیش ساخته. گروه کنترل شامل دندانهای مولر سالم و دست نخورده بود. بعد از ترمیم، نمونه ها برای ۲۴ ساعت در درجه حرارت ۳۷ درجه و ۱۰۰% رطوبت نگهداری شدند و سپس دندانها مستعد ۰۰۰/۵۰۰ سیکل جویدن بهمراه استرس حرارتی (°c۵ و °c۵۵) گشتند.  آنالیز آماری داده ها به توسط آنالیز واریانس و دانکن با ضریب اطمینان ۹۵% انجام شد.  یافته ها : دو عامل پست و تهیه حفره به طور معنی داری از نظر آماری بر یکدیگر تاثیر متقابل داشتند (P<۰.۰۵). به این معنی که بدون وجود پست ترمیم هایی که کاسپ را پوشش داده بودند باعث افزایش استحکام شکست دندان شدند. پست و تتریک فلو هر کدام به تنهایی تاثیری بر استحکام شکست دندانها نداشتند. گروه کنترل نسبت به گروههای آزمایشی بالاترین میزان استحکام شکست را دارا بود (P<۰.۰۵). نتیجه گیری : در بیمارانی که دچار اکلوژن مناسب هستند کوتاه کردن کاسپهای لینگوال و سپس ترمیم با آمالگام بدون استفاده از پین داخل کانال میتواند روش مناسبی بحساب آید.

کامپازیت قابل جریان, آمالگام, استحکام شکست