میر حسن ریاضی - دانشجوی دکترای حقوق محیط زیست واحد علوم وتحقیقات دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران.
علی فقیه حبیبی - دانشیار گروه حقوق، دانشگاه آزاد اسلامی،واحد تهران جنوب، تهران، ایران. (مسوول مکاتبات)
علی مشهدی - دکترای حقوق عمومی، دانشیار حقوق دانشکده وعضو هیات علمی، حقوق دانشگاه قم.
منصور پور نوری - دکترای حقوق بین الملل، استادیار وعضو هیات علمی دانشگاه آزاد واحد تهران شمال.

انصاف بین نسلی که مبنای اصلی حقوق نسل های آینده می باشد، بیانگر این مطلب است که نسل حاضر در بهره برداری و برخورد با محیط زیست باید به گونه ای رفتار نماید که منافع نسل های آینده نیز حفظ شود. در قانون اساسی ایران در اصل ۵۰ به طور صریح به حفاظت از محیط زیست تاکید شده است. این اصل، مسائل بسیاری را از حیث و منظر حقوقی بیان می کند و از نظر حمایت از حقوق نسل فعلی و آینده نسبت به حق بر محیط زیست سالم و رعایت انصاف بین نسلی تکلیف روشنی را بیان نموده است. در این اصل، چند نکته بیان شده است که حائز اهمیت برای بررسی دقیق تر می باشد. ابتدا بحث حفاظت از محیط زیست می باشد که در این صورت، همان بحث حفظ و رعایت حق بشری جامعه بر محیط زیست سالم مطرح می­شود. سپس بحث انصاف بین نسلی و شناسایی به میان می آید. یعنی رعایت انصاف با نسل های فعلی و آینده و همچنین این مسائل را وظیفه­ی همگان می داند و بحث مشارکت همگانی در حفظ محیط زیست مطرح می گردد و در نهایت نیز بحث ضمانت اجرای این امور به میان می آید که برای حفظ محیط زیست پیش بینی ضمانت اجرایی قوی مانند قانون اساسی لازم می باشد که در این اصل بیان گردیده است. در این پژوهش به روش توصیفی- تحلیلی سعی در بررسی حقوق و تعهدات انصاف بین نسلی در راستای تامین اهداف توسعه پایدار (با تاکید بر اصل ۵۰ قانون اساسی ایران) شده است.

اصل ۵۰ قانون اساسی, محیط زیست, انصاف بین نسلی, توسعه پایدار, نسل های آینده