بررسی نقش معماری در ارتقاء کیفیت فضاهای درمانی مرتبط با روان نمایشگری

یکی از مفاهیم ضروری مورد بحث دنیای پیچیده انسان که قدمتی به بلندای هستی دارد، مفهوم سلامت است که امروزه به دلیل زندگی ماشینی و ناسالم و تاثیر ان بر روان انسان بحث سلامت روان از اهمیت ویژه ای برخوردار است . از جمله روشهای موثر نوینی که می توان در زمینه درمان معضلات و مشکلات روانی به کار گرفت روش روان نمایشگری است . رواننمایشگری روش درمان گروهی است که در آن خصوصیات برجسته شخصیت ، ارتباطات بین فردی اجتماعی ، تعارضات و کشمکش های روانی ، مسائل اجتماعی ، اختلالات احساسات و عاطفی با روشهای مخصوص نمایش بازآفرینی گشته و در مورد آن بحث و مورد بررسی قرار می گیرد. متاسفانه در کشور ایران وجود چنین فضاهایی درمانی با کیفیت بسیار اندک است و اکثر فضاهای درمانی با نگاه تک بعدی اقتصادی - عملکردی به طراحی فضاها و عدم توجه به تاثیرات محیط بر سلامت روان و رفتارهای انسان ساخته شدهاند. ژوهش حاضر سعی بر آن دارد تا نقش معماری در ارتقاء کیفیت فضاهای درمانی مرتبط با روان نمایشگری بررسی کند. که این امر مستلزم شناخت روان نمایشگری و تفاوت آن با تئاتر درمانی و اصول طراحی فضاهای مرتبط و شناخت نیازهای انسانی می باشد. لذا پژوهش حاضر با استفاده از مطالعات کتابخانه ای و میدانی به بررسی نقش معماری در ارتقاء کیفیت فضاهای درمانی مرتبط با روان نمایشگری پردازد و نتایج حاصل از پژوهش حاکی از آن است که کیفیت فضاهای روان نمایشگری تاثیری ژرف در روان انسان دارد و باعث بهبود شایستگی روانی ، اخلاقی و اجتماعی بیماران می گردد.

کلیدواژه ها:

تئاتر درمانی ، روان نمایشگری ، سایکودراما ، سلامت روان