بررسی وضعیت فعالیت فیزیکی در بیماران دیابتی نوع ۲ براساس سازه های الگوی مراحل تغییر رفتار

مقدمه: دیابت یکی از مشکلات اصلی سیستم بهداشتی در جهان است و فعالیت بدنی به عنوان یکی از فاکتورهای قابل تعدیل و اصلی سبک زندگی در مدیریت و کنترل آن محسوب می شود. این مطالعه با هدف تعیین وضعیت فعالیت بدنی در بیماران دیابتی نوع ۲ در شهرستان خرم آباد بر اساس الگوی مراحل تغییر انجام شد.روش ها: جامعه آماری این مطالعه شامل بیماران دیابت نوع ۲ تشخیص داده شده در شهرستان خرم آباد در سال ۹۱ می باشد. که به روش نمونه گیری آسان تعداد ۳۹۳ نفر وارد مطالعه گردید. با مراجعه به مراکز بیماران دیابتی نوع ۲ و پس از توضیح اهداف مطالعه و اخذ رضایت نامه برای شرکت در مطالعه، پرسش نامه بین بیماران توزیع و اطلاعات جمع آوری شد. داده های مطالعه از طریق پرسش نامه ۶ قسمتی جمع آوری گردید. داده ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS-۱۸ و آزمون های ضریب همبستگی پیرسون، کای دو، تی مستقل و آزمون آنالیز واریانس با در نظر گرفتن سطح معنی داری کمتر از ۵ درصد تجزیه تحلیل گردید.یافته ها: ۹/۴۸% شرکت کنندگان در مرحله پیش تفکر و تنها ۱۵% افراد در مرحله نگهداری بودند. میانگین ورزش در روز ۶/۲۰±۹/۱۱ دقیقه بود که میانگین آن در گروه نگهداری بطور معنی داری بیشتر از بقیه گروه ها بود ارتباط معنی دار معکوسی بین میانگین ورزش در روز با منافع درک شده و ارتباط مستقیم معنی داری با فرایندهای تغییر، خودکارامدی و تعادل تصمیم گیری وجود داشت. تعداد دفعات ورزش در هفته بیماران با میانگین خودکارامدی ارتباط مستقیم معنی داری داشت (۰۰۱/۰P<).نتیجه گیری: اکثریت بیماران برنامه ای برای فعالیت بدنی در ۶ ماه آینده نداشتند و سطح فعالیت بدنی بیماران نامطلوب بود. با توجه به ارتباط خودکارامدی و تعادل تصمیم گیری با میانگین ورزش در روز و دفعات ورزش، تدارک برنامه های آموزشی با تمرکز روی این سازه ها می تواند به بهبود سطح فعالیت بدنی کمک کندواژه های کلیدی: فعالیت بدنی، دیابت، الگوی مراحل تغییر، خودکارامدی، فرایندهای شناختی