ناهید جهانی شوراب - دانشجوی دکتری بهداشت باروری، مرکز تحقیقات مراقبت های پرستاری و مامایی، دانشگاه علوم پزشکی مشهد، مشهد، ایران.
معصومه میرتیموری - دانشیار گروه زنان و مامایی، دانشکده پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی مشهد، مشهد، ایران.
رباب لطیف نژاد رودسری - دانشیار گروه بهداشت باروری، مرکز تحقیقات ایمنی بیمار، دانشگاه علوم پزشکی مشهد، مشهد، ایران.

مقدمه: پارگی های شدید پرینه حین زایمان از طریق کاهش سطح سلامتی و رضایت ­مندی مادر، پذیرش و ترویج زایمان طبیعی را با چالش مواجه می سازد، لذا مطالعه حاضر با هدف شناسایی عوامل خطر همراه با پارگی های شدید پرینه حین زایمان طبیعیانجام شد. روش کار: مطالعه حاضر از نوع سری موارد بود که با استفاده از پرونده پزشکی و مصاحبه با زنانی که در فاصله زمانی اول اردیبهشت تا پنجم دی ماه ۱۳۹۵ در بیمارستان ام البنین (س) مشهد زایمان کرده و دچار پارگی درجه ۳ و ۴ پرینه شده بودند، انجام شد. اطلاعات مستخرج از پرونده بیماران شامل داده های دموگرافیک و همچنین زایمانی (تعداد زایمان، طول مراحل اول و دوم زایمان، طول و فاصله انقباضات، داروهای تجویز شده در لیبر، عامل زایمان، نوع زایمان، درجه پارگی، نحوه ترمیم و وزن نوزاد) در فرم های مربوطه ثبت گردید. مصاحبه ها نیز در طی یک سال اول بعد از زایمان با دعوت تلفنی از بیماران و حول شکایت اصلی آنان انجام شد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از روش آمار توصیفی انجام شد. یافته ها: از ۷ بیمار ایرانی مورد بررسی، ۴ مورد چندزا (۲/۵۷%) و ۳ مورد نخست زا بودند. بیشترین فاکتورهای همراه پارگی های پرینه شامل ۶ مورد (۷/۸۵%) القاء با اکسی توسین، ۳ مورد (۸/۴۲%) دیابت بارداری، ۳ مورد (۸/۴۲%) گذشتن از تاریخ زایمان و ۲ مورد (۵/۲۸%) ماکروزومی بود. تنها در یک مورد عامل زایمان، از پرسنل رسمی اتاق زایمان بوده و در موارد دیگر زایمان توسط رزیدنت، اینترن و یا دانشجوی مامایی صورت گرفته بود. در ۶ بیمار (۷/۸۵%) بیش از یک عامل خطر وجود داشت. شایع ترین مشکل سلامتی بعد از زایمان، بی اختیاری دفع گاز بود. نتیجه گیری: القاء با اکسی توسین، دیابت بارداری و گذشتن از تاریخ زایمان، از عوامل خطر شایع همراه با پارگی های شدید پرینه حین زایمان طبیعی می باشند. اکثر مادران از بی اختیاری دفع گاز حتی پس از ترمیم موفقیت آمیز رنج می کشند.

پارگی, پرینه, زایمان طبیعی