مریم السادات صحفی - Ph.D. student of Persian Language and Literature, Kashan Branch, Islamic Azad University, Kashan, Iran
حسین آذرپیوند - Assistant Professor of Persian Language and Literature, Kashan Branch, Islamic Azad University, Kashan, Iran
محمد سلامتیان - Assistant Professor of Arabic Language and Literature, Kashan Branch, Islamic Azad University, Kashan, Iran

از نخستین سده های اسلامی، عرفان به صورت یکی از ارکان معرفت در کردار و نوشتار بسیاری از فرهیختگان مسلمان، راه یافت. مفسران قرآن کریم از جمله کسانی بودند که از این دریای معرفت در تفسیر آیات قرآن بهره گرفتند. خواجه عبداله انصاری، عارف قرن پنجم هجری، در نثر مسجع خویش و در قالب مناجات، علاوه برطرح مضامین عرفانی و سیر و سلوک عملی، مسائل اخلاقی و تعلیمی را نیز به اشاره بیان میکند. در قرن سیزدهم هجری نیز عارفی شیعی به نام «صفی علیشاه» تفسیری منظوم از قرآن نگاشته و در آن مضامین عرفانی را در قالب سیر و سلوک عملی بیان کرده و گاهی نیز به این مضامین، رنگ فلسفی داده است. آمیخته شدن حکمت و عرفان و نزدیک شدن عقل و دل در این تفسیر منظوم به خوبی مشاهده میشود. سوره یوسف(ع) یکی از بستر های مهم بیان مضامین عرفانی قرآن است. نگارنده در مقاله پیش رو، با تکیه بر این سوال اساسی که میزان اشتراک و افتراق دیدگاه های عرفانی سده پنجم و سیزدهم هجری در تفسیر آیات شریف قرآن تا چه اندازه است، به بررسی تطبیقی مضامین عرفانی سوره یوسف(ع) در دو تفسیر یادشده پرداخته است؛ تفاسیری با ویژگی های متفاوت که مربوط به دو دوره مختلف از عرفان اسلامی است.

Surah Yusuf, Comparative Study, Mystical Themes, Khajeh Abdullah, Safi Ali Shah., سوره یوسف, مطالعه تطبیقی, مضامین عرفانی, خواجه عبدالله انصاری, صفی علی شاه.