مهناز فولادی نژاد
محمد مهدی مطهری
محمد هادی قریب
فاطمه شیشاری
محمد سلطانی

زمینه و هدف : رتینوپاتی نوزادان نارس، ضایعه ای در شبکیه نوزادان نارس با وزن کم هنگام تولد است که منجر به کوری می شود. این عارضه عامل مهم نابینایی کودکان در کشورهای در حال توسعه محسوب می شود. این مطالعه به منظور تعیین فراوانی و شدت رتینوپاتی و بررسی برخی عوامل خطر مرتبط نوزادان نارس در بیمارستان طالقانی گرگان انجام گرفت.   روش بررسی : در این مطالعه توصیفی مقطعی نتایج معاینات بالینی و آزمایش های ۸۹ نوزاد نارس با سن حاملگی کمتر یا مساوی ۳۴هفته در نوزادان ترخیص شده از مرکز مراقبت های ویژه نوزادان بیمارستان طالقانی گرگان طی فروردین ۸۳ تا آذرماه ۸۴ در پرسشنامه ای ثبت شد. این نوزادان در زمان ترخیص و سپس در صورت لزوم هر ۴ هفته، تا زمان کامل شدن واسکولاریزاسیون رتین، مورد معاینه چشم قرار گرفتند و نتایج معاینه هم در پرسشنامه ثبت شد.   یافته ها : رتینوپاتی در ۶/۵ درصد (۵ نفر) از نوزادان نارس دیده شد که تمام موارد در مرحله یک بیماری بود. بیشترین درصد فراوانی در نوزادان با وزن ۱۰۰۱ تا ۱۲۵۰ گرم و در سن حاملگی کمتر از ۲۹ هفته بود. تمام موارد مبتلا تحت اکسیژن گیری قرار گرفته بودند و علی رغم تعداد کم موارد ROP مشاهده شده، همراهی معنی داری بین استفاده از CPAP و ROP در نوزادان مشاهده شد.   نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که مهم ترین عوامل خطرآفرین برای ایجاد رتینوپاتی نوزادان نارس، سن کم حاملگی ، وزن کم هنگام تولد و دریافت اکسیژن کمکی می باشد.

Prematurity, Low BirthWeight, Retinopathy Of Prematurity, Oxygenation, رتینوپاتی, نوزاد نارس, وزن کم هنگام تولد, اکسیژن گیری کمکی