ایمان طیرونی - کارشناس ارشد
مرتضی صادقی - استاد یار، دانشگاه صنعتی اصفهان، اصفهان
مجید پاکیزه - دانش یار، دانشگاه فردوسی مشهد، مشهد
مهدی طلاکش - کارشناس ارشد

در این تحقیق ثاتیرات تغییر در نسبت ترکیب و نوع مواد تشگیل دهنده پلیمر بر پایه پلی یورتان بر روی میزان تراوش هیدروکربنها بررسی شده. پلی یورتان از روش دو مرحلهای تهیه پیش پلیمر سنتز شده و از مونومر پلی تترا متیل گلایکول 2000 ، دی ایزوسیانات هگزامتیلن دی ایزوسیانات و زنجیر گسترندههای 4-1بوتان دی ال و4-1بوتان دی آمین استفاده شده است. سنتز اولیه با زنجیر گسترنده و نسبت ترکیبهای1/3/2و1/2/1به ترتیب برای مونومر/دی ایزوسیانات/زنجیر گسترنده انجام شده است. غشا پلی یورتان از روش انحلال و قالب گیری تهیه شده که حلال مورد استفاده دی متیل فرمامید میباشد. مشخصههای غشا پلی یورتان تهیه شده با تست طیف بینی تبدیل فوریه مادونقرمز بررسی شده است. مشخصههای تراوش گاز از میان غشا با تست گازهای خالص متان، اتان و پروپان بررسی شده است.با توجه به کاهش مقدار تراوش گاز و پایین آمدن میزان انتخاب پذیری پروپان / متان واتان / متان در پلیمر سنتز شده با نسبت 1/2/1درمقایسه با 1/3/2سنتز پلیمر ترکیبی از دو زنجیر گسترنده با نسبت 1/3/2 انجام شده نتایج تراوش گاز، افزایش مقدار تراوش گاز و بهبود میزان انتخاب پذیری پروپان / متان و اتان / متان در پلیمر ترکیبی را نشان میدهد

غشا-هیدروکربن-جداسازی گاز-پلی یورتان