مسعود ندافی پوریزدی - گروه نقاشی دانشکده هنر، دانشگاه علم و هنر، یزد، ایران

مکتب هند و ایرانی در دوران همایون در سرزمین هندوستان شکل گرفت و در زمان اکبر شاه، دوران اوج خود راتجربه کرد. حضور هنرمندان ایرانی در هند ویژگیهای نقاشی ایرانی را در این مکتب پررنگ نمود. بعدها با تغییرحاکمان محلی (زمامداری اکبر و جهانگیر) و نیز نفوذ فرهنگ و هنر مغرب زمین. عناصر ایرانی در هنر هند کمرنگتر شده و فرنگی سازی و طبیعت پردازی جایگزین آن شد. مسئله اصلی در این مقاله معرفی ویژگیهای سبکشناختی و مضمونی آثار خلقشده در دوران زمامداری جهانگیر در هند میباشد؛ روش تحقیق تاربخی - توصیفی وشیوه گردآوری اطلاعات بصورت اسنادی و کتابخانه ای است. کمرنگ شدن عناصر و شیوه های ایرانی. طبیعت گراییافراطی، واقع گرایی. حضور مضامین بومی هند و نیز مضامین مسیحی از جمله مهمترین ویژگیهای مکتبجهانگیری می باشند. از تغییرات مهم دیگر در این دوران رواج قطعات مستقل و خودبسنده نقاشی و خوشنوپسیاست که تا حد زیادی جای سنت دیرینه کتاب آرایی (که کارکرد اصلی نگارگری و خوشنویسی تا آن زمان بودهاست) را می گیرد. گردآوری و ارائه مجموعه ای این قطعات مستقل در قالب یک مجموعه (مرقع یا آلبوم) این فعالیتهنرمندان درباری را در دوران جهانگیر به خود اختصاص داده بود.

مکتب هند و ایرانی، مکتب جهانگیری، سبک شناسی، کتاب آرایی