فضه محمدحسنی - MSc. Student, Department of Physical Education and Sport Science, Faculty Educational Science and Psychology, Alborz Payame Noor University, Karaj, Iran
علیرضا اسفندیاری نژاد - MSc. Student, Department of Physical Education and Sport Science, Faculty Educational Science and Psychology, Alborz Payame Noor University, Karaj, Iran
محمدرضا اسد - Ph.D. Assistant Professor, Department of Physical Education and Sport Science, Faculty Educational Science and Psychology, Alborz Payame Noor University, Karaj, Iran
افشار جعفری - Ph.D. Associate Professor, Department of exercise physiology, Faculty Physical Education and Sport Science, Tabriz University, Tabriz, Iran

زمینه و هدف : با توجه به ابهامات مرتبط با ارکسین A و چاقی، پژوهش حاضر به منظور تعیین تاثیر هشت هفته تمرین استقامتی و High Intensity Interval Training ( HIIT) بر سطوح پلاسمایی ارکسین A و برخی شاخص های تن سنجی در پسران نوجوان چاق انجام شد.   روش کار: در قالب طرح نیمه تجربی، ۳۵ پسر چاق سالم و غیر فعال (میانگین سنی ۶۹ /۰ ± ۵/۱۵، صدک BMI مساوی یا بالاتر از ۹۵%، نمایه توده بدن ۲۰/۲ ± ۷۲/۲۸ ) به طور تصادفی در سه گروه همگن تمرین استقامتی، HIIT و کنترل جایگزین شدند. گروه تمرین استقامتی، در هشت هفته دویدن(۴۰-۲۵ دقیقه در روز با شدت ۸۵-۶۵ % ضربان قلب ذخیره) و گروه تمرین HIIT در هشت هفته تمرین تناوبی ( ۷-۴ دوره دویدن ۳۰ ثانیه ای با شدت ۹۵-۹۰ % ضربان قلب ذخیره و دو دقیقه فواصل استراحتی شامل دویدن با شدت ۵۵ - ۵۰ % ضربان قلب ذخیره)، سه جلسه در هفته شرکت کردند. سطوح پلاسمایی ارکسین A ، شاخص های تن سنجی و اکسیژن مصرفی بیشینه، قبل و ۴۸ ساعت بعد از آخرین جلسه تمرین اندازه گیری شدند. داده ها بصورت میانگین ± انحراف استاندارد و با استفاده از آزمون تحلیل واریانس برای اندازه گیری های تکرار شونده ، در سطح معنی داری ۰۵/۰> p بررسی شد.   نتایج: با وجود روند کاهشی ارکسین A در گروه کنترل و HIIT و روند افزایشی در گروه تمرین استقامتی، در سطوح پلاسمایی ارکسین A گروه های کنترل و تمرین، تفاوت معنی داری مشاهده نگردید (۰۵/۰< p ). با این حال، انجام تمرین های استقامتی و HIIT ، ضمن کاهش معنی دار شاخص های تن سنجی مانند درصد چربی به ترتیب (۷/۹%،۷/۸% کاهش)، نمایه توده بدن (۹/۱%، ۶/۱% کاهش) و نسبت محیط کمر به لگن (۹/۲%، ۷/۲% کاهش) ، افزایش معنی دار VO۲max ( ۹/۱۰%، ۷/۶% افزایش) را به همراه داشت (۰۵/۰> p ).   نتیجه گیری: تمرین استقامتی موثرتر از تمرین HIIT در بهبود ترکیب بدن پسران نوجوان چاق نقش دارد. اگرچه این تغییرات ممکن است با تغییرات ارکسین A همسو نباشد. بنابراین پیشنهاد می شود مشابه این تحقیق با کنترل خواب و تغذیه و تغییرات ناشی از بلوغ در مدت زمان تمرین بیشتری تکرار شود.

Orexin A, Endurance training, HIIT (high intensity interval training), Anthropometric parameters, Obesity, ارکسینA, تمرین استقامتی, HIIT (تمرین تناوبی با شدت بالا), شاخص تن سنجی, چاقی