نیما رنجی جفرودی - Department of Management, Branch of Bandar Anzali, Islamic Azad University, Bandar Anzali, Iran.

هدف: اگرچه برنامه‎ریزی توسعه در ایران دارای سابقه بوده، اما همچنان از منظر توسعه متوازن در کشور پیشرفت چندانی ایجاد نشده است. هدف از پژوهش حاضر بررسی و تحلیل نظام برنامه‎ریزی متمرکز کشور است و می‎کوشد نقاط ضعف و چالش‎های آن را به همراه ارائه راهکار مورد توجه قرار دهد. طرح پژوهش/ روش‎شناسی/ رویکرد: پژوهش از نظر هدف کاربردی و از نظر ماهیت داده‎ها کیفی است. در بخش کیفی، جامعه آماری شامل خبرگان دانشگاهی و سازمانی در حوزه مدیریت دولتی است و داده‎ها از طریق بررسی مبانی نظری و خبرگان به‎دست آمد. این پژوهش به بررسی نحوه مواجهه برنامه ها و سایر اسناد بالادستی به موضوع برنامه‎ریزی متمرکز می‎پردازد. یافته‎ها: نتایج نشان می‎دهد که تغییر مسیر موجود و حرکت به سمت کاهش شکاف‎های فعلی نیازمند تغییرات جدی در تفکر برنامه‎ریزی متمرکز است و باید به سمت برنامه‎ریزی غیرمتمرکز، منطقه‎گرا و متکثر حرکت کرد. همچنین، شناسایی چالش‎های برنامه‎ریزی متمرکز در ایران می‎تواند به سیاستگذاران و مجریان سیاست‎ها کمک کند که در تدوین و اجرای برنامه‎های توسعه به چالش‎های اشاره‎شده توجه کنند تا در مرحله اجرا با مشکلات کم‎تری روبه‎رو شوند. ارزش/ اصالت پژوهش: استفاده از روش کیفی و طیف گسترده منابع داده‎ها باعث می‎شود که دسته‎بندی جدیدی از چالش‎های برنامه‎های متمرکز در ایران ارائه شود که ابعاد مختلف اجرای سیاست‎ها را پوشش می‎دهد. پژوهش حاضر توانسته است پایه نظری قابل‎دفاعی برای برنامه‎ریزی در نظام اداری در برنامه توسعه در ایران پیشنهاد دهد و به ارتقای سیاستگذاری و برنامه‎ریزی توسعه کمک کند.

Development, Planning, Centralized Planning, Pathology, Criticism., توسعه, برنامه ریزی, برنامه‎ریزی متمرکز, آسیب شناسی, نقد