محمد هاتفی - استادیار پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی، تهران، ایران

تا پیش از نیمه دوم قرن بیستم نظام ارزش گذاری، نظریه و فعالیتی علمی بر مبنای اصل تحقیق پذیری بود و نظریه با نشان دادن راه اثبات فرضیه هایش گزاره های خود را معنادار می ساخت و از آن پس، در تطوری (تکامل) تاریخی، ارزش داوری، مسئله محوری و داوری اجماعی به ترتیب در اعتباردهی به نظریات علمی شکل گرفتند. در این پژوهش، اجلاسیه نظریه پردازی که در چارچوب آیین نامه هیئت حمایت از کرسی های نظریه پردازی، نقد و مناظره برگزار شده است را با ابزار توصیفی- تحلیلی و از منظر تحلیل گفتمان بررسی کردیم. نتایج نشان می دهد که پژوهشگر، طرحنامه را در چارچوب نظام ارزیابی ارزش داوری محور طراحی کرده است اما داوران با اتکا به نظام ارزیابی مسئله محور- اجماعی بر فقدان وقوع نوآوری و نظریه رای داده اند. رویکرد پژوهشگر به ارزش فعالیت علمی با نظام گفتمانی برنامه محور و رویکرد داوران با نظام گفتمانی گفت وگویی تطبیق دارد. محور تنشی گفتمان نشان می دهد طراحی فعالیت پژوهشی در پارادایم مسئله محور، در فرایند ارزیابی اجماعی باعث همدلی می شود.

علوم انسانی, کرسی, نظریه پردازی, ارزیابی, گفتمان