آموزش فناوری زیستی در ایران

در سده بیست و یکم، تسلط بر فناوری زیستی، در تامین نیازمندی های جامعه بشری از جایگاه کلیدی و نقش محوری برخوردار گردیده است. مقطع زمانی کنونی در ترسیم جایگاه آینده کشورمان در جهان مرحله ای بحرانی محسوب می شود و در درک اصولی از وضعیت سال های آینده در صحنه های علمی، سیاسی و اقتصادی جامعه بین الملل، مغز افزاری بودن بقاء اقتصادی و فرهنگی و احراز قابلیت رقابت در عرصه های اشاره شده را خاطرنشان می کند. در جوامع جویای موقعیت تکنولوژیک، نیروی انسانی ماهر و متخصص، با توان شرکت در فرآیندهای تحقیقاتی و ارائه راهکارهای نوین، به عنوان محور توسعه پایدار مورد تاکید قرار می گیرد. در این راستا وابستگی فناوری زیستی به توان فکری و تخصصی نیروهای انسانی آموزش دیده، به مراتب بیشتر است. همسو با رویکردهای تکنولوژیکی، اتخاذ سیاست های آموزشی برای نیل به آموزش هدفمند نیروی انسانی مورد نیاز برای ایجاد و به جریان درآوردن فناوری زیستی، اجتناب ناپذیر است و در آن دانشگاه ها نقش محوری عهده دار می باشند. ایجاد زیربنای مستحکم برای تامین نیازمندی های فناوری زیستی کشور در سال های آینده، مستلزم، اقدام در جهت برنامه ریزی متمرکز و سازماندهی ساختار آموزشی کارآمد، متناسب با اهداف برنامه ملی فناوری زیستی است. در این رهگذر، برآورد تعدادمتخصصین مورد نیاز برای سال های آینده در کشور افزایش هدفمند ظرفیت و یا تعداد دوره های آموزش فناوری زیستی، منطبق با ملاک های متضمن حفظ کیفیت آموزشی، از اقدامات ضروری در قالب تدوین «سیاست های راهبردی آموزش فناوری زیستی» پیشنهاد می گردد.