مهین دایی چین - دکترای زبان و ادبیات فارسی دانشگاه رازی کرمانشاه

استفاده از زبان، سبب می شود تا ارتباطات کلامی میان انسانها شکل بگیرد. در واقع زبان علاوه بر انتقال پیام، احساسات ناب و عواطف و خیال را به خوبی بیان می کند که در این راستا، شاعر از تمام توان خود بهره می برد تا نگرش و جهان بینی خود را به مخاطبان عرضه کند و به این صورت زبان گویای جامعه خویش گردد. یکی از شاعرانی که از این قدرت زبان به خوبی بهره گرفته، ژاله قائم مقامی، شاعر معاصر است. وی با زبانی که خارج از احساس و عواطف زنانه است، نارضایتی هایی از جنسیت زن بودنش را مطرح می سازد که برای بیان چنین نارضایتی هایی، از خانواده خود شروع می کند. او ابتدا پدر و مادر خود را مورد نقد قرار می دهد و سپس از شوهر خود ابراز نارضایتی می کند سپس به جامعه می تازد که نسبت به زنان، دیدی منفی گرایانه را دارند و بر همین اساس، از هم جنسیت های خویش می خواهد که در برابر چنین ظلمی ساکت ننشینند و آداب و رسومهای غلط جامعه را به یک سو نهند. این تحقیق با استفاده از روش کتابخانه ای و تحلیل و توصیف ابیاتی از ژاله قائم مقامی صورت گرفته تا زبان اعتراضی او را نسبت به نارضایتی از جنسیت زن بودن در جامعه ایرانی نشان دهیم.

ژاله قائم مقامی، شعر معاصر، زبان شاعرانه، نارضایتی جنسیتی