ژیلا بهرام زاده - دانشجوی دکتری الهیات و معارف اسلامی گرایش علوم قرآن و حدیث دانشگاه فرهنگیان
جمال درخشان - کارشناس ارشد علوم تربیتی گرایش آموزش و بهسازی منابع انسانی دانشگاه پیام نور کرمان
مرضیه صفدری مقدم - کارشناس زبان و ادبیات فارسی دانشگاه آزاد اسلامی واحد زابل

آموزش و پرورش، از مهمترین نهادهای اجتماعی است و به سبب ذات اجتماعی آن، هنگامی به نحو بهینه کار میکند و به آرمانهای خویش نزدیکتر میشود که در جامعه و با جامعه کار کند. به تعبیر دیگر اداره کردن نهادی چون آموزش و پرورش، از بالا به پایین و مانند دیگر ادارات و دستگاه های دولتی، یک سویه نیست، بلکه جنبه تعاملی دارد و حاصل تلاشها و مساعی چندسویه است. در این میان، مشارکت اولیای دانش آموزان در امور مدرسه میتواند موجب شکوفایی و پیشرفت هرچه بیشتر تعلیم و تربیت نسل آینده شود. مشارکت، پدیده ای پیچیده تر و والاتر از همکاری است. در همکاری، کماکان مدرسه به صورت یکسویه اداره می شود، اما از جامعه نیز یاری می گیرد در اموری که خود می خواهد و به صورتی که خود تشخیص میدهد، درحالی که در مشارکت، مردم خود دخیل در امور هستند و تصمیم می گیرند و مسئولیت میپذیرند. در این مقاله به روش توصیفی و تحلیلی، ماهیت مشارکت و شیوه های مشارکت مردمی در امور آموزش و پرورش دانش آموزان بررسی می شود و هدف، مرور روشهایی است که مشارکت عمومی در امور مدرسه افزایش یابد و به بهبود کیفیت تعلیم و تربیت دانش آموزان بینجامد.

مشارکت، آموزش و پرورش، دانش آموزان، والدین