مدیریت پسماندهای الکترونیکی و اثرات این پسماندها بر سلامتی و محیط زیست

پسماندهای الکترونیکی جزء پسماندهای ویژه محسوب می شوند. پسماند ویژه به پسماندهایی اطلاق می گردد که به دلیل دارا بودن حداقل یکی از خواص خطرناک از قبیل سمیت، بیماریزایی، قابیلیت انفجار یا اشتعال و خورندگی، به مراقبت های ویژه نیاز داشته باشند. مواد خطرناک موجود در پسماندهای الکترونیکی شامل آزبست، آرسنیک، باریم، کادمیم، کروم شش ظرفیتی، سرب، جیوه و دیگر عناصر خطرناک می باشد که می توانند موجب ایجاد بیماری هایی در انسان و موجودات زنده شوند. مدیریت پسماندهای الکترونیکی با توجه به مواد خطرناک موجود در آنها با دیگر پسماندهای شهری متفاوت است. از روشهای مدیریتی زباله های الکترونیکی می توان به دفن، سوزاندن و بازیافت اشاره نمود. دفن این گونه زباله ها می تواند منجر به آلوده شدن خاک و آبهای زیر زمینی گردد. سوزاندن زباله های الکترونیکی باعث انتشار دود و گازهای سمی نظیر دی اکسین ها، فوران ها و فلزات سنگین می شود. بازیافت یکی از راههای اصلی مدیریت پسماندهای الکترونیکی به شمار می رود. بازیافت و امحای اصولی علاوه بر صرفه اقتصادی، می تواند جلوی خطراتی که این پسماند ها برای سلامتی و محیط داشته باشند، را بگیرد. این مطالعه به بررسی روشهای مدیریت پسماندهای الکترونیکی و همچنین خطراتی که این پسماندها می توانند بر انسان و محیط زیست وارد نمایند، می پردازد.

کلیدواژه ها:

مدیریت پسماندهای الکترونیکی ، سلامتی ، محیط زیست ، بازیافت