منیره مقبلی - دانش آموخته کارشناسی ارشد، علوم و مهندسی خاک، دانشگاه علوم کشاورزی و منابع طبیعی ساری
مجید دانش - استادیار، علوم و مهندسی خاک، دانشگاه علوم کشاورزی و منابع طبیعی ساری
مهدی قاجار سپانلو - دانشیار، علوم و مهندسی خاک، دانشگاه علوم کشاورزی و منابع طبیعی ساری
سیدمصطفی عمادی - دانشیار، علوم و مهندسی خاک، دانشگاه علوم کشاورزی و منابع طبیعی ساری

امروزه استفاده از اصلاح کنندههای خاک با هدف بهبود کیفیت و عملکرد خاک، رو به افزایش است که از مهمترین آنها پامیس میباشد. به منظور بررسی اثر پامیس در شرایط تنش و عدم تنش رطوبتی بر تخلخل ، نسبت پوکی و WHC خاک، طرحی در قالب اسپیلت _اسپیلت پلات در قالب بلوک کامل تصادفی با ۱۲ تیمار و ۴ تکرار در ۴۸ گلدان در گلخانه تحقیقاتی گروه علوم و مهندسی خاک دانشگاه علوم کشاورزی و منابع طبیعی ساری انجام شد. در این آزمایش سطوح مختلف آبیاری در دو سطح ( آبیاری براساس تخلیه ۲۵ % آب قابل استفاده و آبیاری بر اساس تخلیه ۵۰% آب قابل استفاده) به عنوان عامل اصلی و عامل فرعی شامل دو نوع بافت خاک (سبک و سنگین )، عامل فرعی فرعی مقادیر پامیس در سه سطح (۰ ، ۴ و ۸ گرم در کیلوگرم) در نظر گرفته شد. به منظور تعیین رطوبت خاک داخل گلدان ها، از روش وزنی استفاده شد. نتایج نشان داد که اعمال تنش رطوبتی سبب کاهش مقدار تخلخل ، نسبت پوکی و ظرفیت نگهداشت خاک شد. همچنین کاربرد مقادیر مختلف پامیس در خاک سبب افزایش تخلخل ، نسبت پوکی و ظرفیت نگهداشت آب خاک شد. اثر متقابل سطوح مختلف آبیاری و نوع بافت خاک نشان داد آبیاری براساس تخلیه ۵۰ درصد آب قابل استفاده در مقایسه با آبیاری براساس تخلیه ۲۵ درصد آب قابل استفاده در هر دو نوع بافت خاک بر خصوصیات تخلخل ، نسبت پوکی و ظرفیت نگهداشت آب در خاک، دارای اثرات معنی داری بوده است . بنابراین برای مدیریت صحیح و استفاده بهینه از منابع خاک توصیه می شود به اصلاحکنندههای خاک بویژه پامیس توجه ویژه گردد.

بافت خاک، پامیس ، تخلخل ، مدیریت خاک، WHC