بررسی استرس شغلی و ارتباط آن با برخی از پارامترهای دموگرافیک و استخدامی در کارکنان نیروی دریایی ایران

زمینه و هدف: با توجه با اهمیت موضوع استرس شغلی و اثرات آن بر عملکرد نیروهای نظامی، پژوهش حاضر به بررسی سطح استرس شغلی و ارتباط آن با برخی از پارامترهای دموگرافیک و استخدامی در کارکنان برخی از یگان­های نیروی دریایی ایران پرداخته است. روش­ها: این مطالعه توصیفی مقطعی در گروهی از پرسنل نیروی دریایی ایران در سال ۱۳۹۲ انجام شد. نمونه ها به روش نمونه­گیری خوشه­ای انتخاب شدند. ابزار مورد استفاده پرسشنامه استرس شغلی اسیپو و پرسشنامه اطلاعات جمعیت شناختی بود. داده­ ها با استفاده از نرم افزار SPSS ۱۸ تجزیه و تحلیل شد. یافته­ ها: تعداد ۳۸۴ نفر از پرسنل نیروی دریایی با میانگین سنی ۴/۲±۲۹/۶ سال حضور داشتند. میانگین نمره استرس شغلی در کل افراد ۲۶/۱±۱۶۳/۲ بود که سطح نرمال استرس شغلی محسوب می­ شود. در مجموع ۱۳/۳ % افراد بدون استرس، ۸۵/۲  % دارای سطح استرس نرمال، ۱/۳ % استرس متوسط و ۰/۳ % استرس شدید داشتند. استرس شدید در بین افسران ارشد و آنهایی که استخدام رسمی بودند، ثبت شد. بیشترین سطح استرس شغلی مربوط به محیط فیزیکی با میانگین ۶۸/۸ % و کمترین میزان استرس شغلی در حیطه دوگانگی نقش با میانگین ۲۴/۲ % بود. نتیجه گیری: اگرچه ۸۵ درصد از پرسنل نیرویی دریایی سطح نرمالی از استرس را تجربه می کنند، با این وجود استرس شدید در افسران ارشد و کسانی که استخدام رسمی بودند ثبت شد. همچنین بیشترین سطح استرس در حیطه استرس محیط فیزیکی بود که ضروری است اقدامات لازم برای بهبود شرایط محیط کاری و کاهش استرس در این حیطه انجام شود.

کلیدواژه ها:

Job Stress ، Osipow ، Navy. ، استرس شغلی ، اسیپو ، نیروی دریایی.