نگین امینی - دانشجوی کارشناسی، دانشکده مهندسی عمران، دانشگاه تهران
بهنام امینی - عضو هیئت علمی، گروه مهندسی عمران، دانشکده فنی و مهندسی، دانشگاه بین

آموزش یکی از ارکان اصلی ترافیک به شمار میرود و عبور و مرور ایمن و کارا در محیط ترافیک بدون ارائه آموز شهای لازم به انسا نهای درگیر با ترافیک در قالب رانندگان و سرنشینان وسایل نقلیه و عابرین پیاده متصور نیست. مهمترین کمبودی که به عنوان ریشه مسایل آموزشی قابل طرح است فقدان برنامه جامع آموزش ترافیک است. در این برنامه باید بر اساس یک رویکرد سیستمی کلیه عوامل تاثیرگذار و تاثیرپذیر در آموزش استفاده کنندگان راه شناسایی شده و با بررسی مسایل مبتلا به آنها اهداف آموزشی و نیازهای گروه های مخاطب تدوین گردد. سپس با جمع آوری آمار واطلاعات وضع موجود گزینه های آموزشی درقالب طرح های کوتاه مدت و میان مدت و بلند مدت ارائه گردد. آموزش ایمنی ترافیک به طرق مختلفی صورت می گیرد و در کشورهای پیشرفته با استفاده از ابزارهای مختلف موفقیت های چشمگیری در امر آموزش کسب نموده اند بنحوی که بسیاری از مسایل ترافیک و ایمنی تردد بطور کامل حل شده است. هدف از این تحقیق بررسی روشهای آموزش ترافیک در ایران و چند کشور جهان وارزیابی مقایسه ای آنهاست. در این راستا برخی رو شهای بکار گرفته شده در ایران و چند کشور مورد توجه قرار گرفته است. نتایج مقایسه ای نشان می دهد اقدامات آموزشی انجام شده در کشور به هیچ روی پاسخگوی کمبو دها نمی باشد و جا دارد براساس طرح جامع آموزش ترافیک سرمایه گذاری گستردهای صورت گیرد.

آموزش ترافیک، ایمنی، طرح جامع آموزش