تحلیلی بر نظام آزادی مشروط در حقوق ایران با تاکید بر نظارت پس از آن

آزادی مشروط به عنوان مهم ترین موجب قانونی فرصت و مجالی است که پیش از پایان دوره محکومیت بهمحکومان در بند داده می شود تا چنانچه در طول مدتی که دادگاه تعیین می کند از خود رفتاری پسندیده نشاندهد و دستورهای دادگاه را به موقع به اجرا گذارند از آزادی مطلق برخوردار شوند. سابقه آزادی مشروط درکشور ما نشان می دهد که در دوره های مختلف قانونگذاری همواره مورد توجه قانونگذاران بوده است و اینامر نمایانگر توجه خاص آنان به اصلاح و درمان و بازسازی اجتماعی محکومان است. لکن شیوه ی اجرای آن باتفاوتهایی همراه بوده است. نظر به تغییر شرایط آزادی مشروط در ماده ۵۸ قانون مجازات اسلامی مصوب سال۱۳۹۲ و اخف بودن آن نسبت به ماده ۳۸ قانون مجازات اسلامی مصوب ۱۳۷۰ و اهمیت و لزوم اجرای آن درخصوص محکومان واجد شرایط لازم می آید که این ماده با دقت و موشکافی مورد بحث و بررسی قرار گیرد.برابر ماده ۵۸ در مورد محکومیت به حبس تعزیری، دادگاه صادر کننده حکم می تواند در مورد محکومان بهحبس بیش از ده سال پس از تحمل نصف و در سایر موارد پس از تحمل یک سوم مدت مجازات به پیشنهاددادستان یا قاضی اجرای احکام با رعایت شرایط ۴ گانه مندرج در آن حکم به آزادی مشروط را صادرکند.ازاینرو ضمن تبیین مفهوم نظارت، راهکارهای ارائه تعریف قانونی و مصادیق جرم و مجرمان برای تقویت نقشمجریان در کنترل مجرمان، پیش بینی تدابیر نظارتی مانند ثبت، اعلام اجتماعی اطلاعات مورد تاکید است.

کلیدواژه ها:

آزادی مشروط ، مجازات ، جرم ، محکوم علیه ، نظارت پس از آزادی مشروط