اضطراب امتحان، مشکل آموزشی مهمی که سالانه نمرات امتحانی و عملکرد تحصیلی میلیونها دانش آموز و دانشجو را در سراسر جهان تحت تأثیر قرار می دهد. نوعی واکن هیجانی ناخوشایند به موقعیت ارزیابی است. این واکنش با احساس نوعی از تنش، تشویش و برانگیختگی سیستم عصبی خودکار مشخص می شود (مهرابی زاده و همکاران 1379). ساراسون نیز بیان می کند اضطراب امتحان اصطلاحی کلی است و به نوعی از اضطراب یا هراس اجتماعی خاص اطلاق می شود که فرد را درباره توانایی هایش دچار تردید می سازد و پیامد آن کاهش توان مقابله با موقعیتهای امتحان است. موقعیتهایی که فرد در معرض ارزشیابی قرار می گیرد و مستلزم حل مشکلات یا مسئله است (نقل از علیمحمدی 1375) در نتیجه همانطور که نتایج بررسی سرگلزاری و همکاران (1382) نیز نشان می دهند، انتظار می رود رابطه ای معکوس معنادار بین نمرات اضطرابی و نمرات امتحان وجود داشته باشد. در میان پژوهشهای اخیر، برآورد مک رینولدز، موریس، و کراتوچ ویل (1989) گزارش نموده اند، 10 تا 30% دانش آموزان گرفتار اضطراب امتحان هستند. در کشور ایران نیز که پراکندگی 17/2 درصدی برای دانش آموزان دبیرستانی گزارش شده است. (ابوالقاسمی و همکاران 1381) با این حال، شایان ذکر است که اغلب پژوهشها، از جمله یافته های پژوهشی مهرابی زاده و همکاران (1379)، بهرامی (1381)، ابوالقاسیمی (1382)، بیشاپ، بینر و بکر (1998) و اشپیلر گر (1995: به نقل از دادستان 1376) گزارش می دهند ک ه میزان همه گیر شناسی اضطراب امتحان در دختران بیشتر از پسران است و آنها اضطراب امتحان را با شدت بیشتری تجربه می کنند. احتمالاً عوامل فرهنگی، اجتماعی و ... در ترغیب دختران به پذیرش اضطراب و قبول آن بعنوان یک ویژگیزنانه دخیل شمرده می شوند.