اثربخشی گروه درمانی فعالسازی رفتاری بر کیفیت زندگی بیماران قلبی عروقی

مقدمه:باتوجه به نقش مشکلات روانشناختی در ابتلا و عود بیماری قلبی - عروقی در افراد، ضروری است تا ضمن شناسایی اینعوامل، نسبت به درمان آنها اقدام نمود پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی گروه درمانی فعالسازی رفتاری برکیفیت زندگی بیماران قلبی عروقی انجام شد. روش: روش پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون - پس آزمون و گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش شامل تمامی بیماران قلبی عروقی شهر تهران در ابتدای سال۱۴۰۲ بودند. از بین آنها ۳۰ نفر به روش نمونه گیری هدفمند، انتخاب و بهصورت تصادفی در دو گروه آزمایش ۱۵) نفر) و گروه گواه ۱۵) نفر)، گمارده شدند. افراد گروه آزمایش به مدت ۸ جلسه ۹۰ دقیقه ای (هفتهای دوبار) به صورت گروهی برنامه درمانی فعالسازی رفتاری را دریافت کردند؛ گروه کنترل به مدت دوماه در لیست انتظار قرار گرفت. جهت جمع آوری اطلاعات از پرسشنامه کیفیت زندگی (ویر و شربور، (۱۹۹۲، استفاده شد. داده های پژوهش با استفاده از آزمون تحلیل کوواریانس چندمتغیره، تحلیل شد. یافته ها: یافته های حاصل از پژوهش نشان داد که با کنترل اثر پیش آزمون، بین میانگین نمرات پس آزمون افراد گروه های آزمایش و کنترل در متغیر کیفیت زندگی (شامل، عملکرد جسمی، عملکرد اجتماعی، ایفای نقش هیجانی، سلامت روانی، سرزندگی و سلامت عمومی)، تفاوت معناداری وجود داشت؛ اما در مولفه های ایفای نقش جسمی و درد بدنی، تفاوت معناداری مشاهده نشد. نتیجهگیری: درمجموع، با توجه به نتایج این پژوهش میتوان گفت که گروه درمانی فعالسازی رفتاری میتواند بر کیفیت زندگی بیماران قلبی عروقی، اثربخش باشد.

کلیدواژه ها:

درمان فعالسازی رفتاری ، قلبی عروقی ، کیفیت زندگی.