یلدا محفوظی - دانش آموخته کارشناسی ارشد، رشته روانشناسی بالینی، پردیس بین الملل ارس دانشگاه تهران
منیژه فیروزی - عضو هیات علمی، گروه روانشناسی، دانشگاه تهران، ایران
سیما خاوندی زاده اقدم - عضو هیئت علمی، گروه مامایی، واحد اردبیل، دانشگاه آزاد اسلامی، اردبیل، ایران

زمینه و هدف: هدف از تحقیق حاضر اثربخشی آموزش خودشفقتی بر تابآوری و کیفیت زندگی مادران دارای کودک کمتوان ذهنی بود .روش کار: تحقیق حاضر از نظر هدف، کاربردی بود. روش پژوهش آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون در دو گروه بود. جامعه آماری پژوهش، مادران دارای کودک کمتوان ذهنی شهر اردبیل در سال ۱۴۰۱ و روش نمونهگیری در دسترس بود. از بین افراد واجد شرایط داوطلب تعداد ۱۰۰ نفر وارد مطالعه شده و در دو گروه ۵۰ نفری (آموزش خودشفقتی و گواه) به صورت تصادفی ساده جایگزین شدند. گروه آموزش خودشفقتی هشت جلسه ۹۰ دقیقه ای دریافت کردند.یافته ها: یافته های تحقیق نشان داد که در متغیر تصور از شایستگی فردی ۴۴۱/۱۵ ، اعتماد به غرایز فردی و تحمل عاطفه منفی۴۲۳/۰۵ ، پذیرش مثبت تغییر و روابط ایمن ۳۹۹/۸۲ ، کنترل ۲۶۱/۶۰ و تاثیرات معنوی ۲۴۱/۶۲ در نمرات پس آزمونبین دو گروه کنترل و آزمایش تفاوت معنی داری وجود دارد . ۰/۰۱ همچنین در متغیر سلامت جسمانی فردی ۶۶/۶۰ ، سلامتروان ۱۵۷/۲۹ ، روابط اجتماعی ۱۴۶/۶۲ و سلامت محیط ۱۳۵/۴۵ در نمرات پس آزمون بین دو گروه کنترل و آزمایش تفاوتمعنی داری وجود دارد نتیجه گیری: بنابراین می توان نتیجه گرفت که آموزش خودشفقتی بر ابعاد تابآوری مادران دارای کودک کمتوان ذهنی تاثیر مثبت دارد و باعث بهبود شایستگی فردی، اعتماد به غرایز فردی و تحمل عاطفه منفی، پذیرش مثبت تغییر و روابط ایمن، کنترل و تاثیرات معنوی می شود. همچنین آموزش خودشفقتی بر ابعاد کیفیت زندگی مادران دارای کودک کم توان ذهنی تاثیر مثبت دارد و باعث بهبود سلامت جسمانی فردی، سلامت روان، روابط اجتماعی و سلامت محیط می شود .

آموزش خودشفقتی، تاب آوری، کیفیت زندگی، مادران دارای کودک کم توان ذهنی