علی باقری - دانشیار روابط بین الملل و عضو هیات علمی گروه علوم سیاسی دانشگاه یاسوج

هدف: پس از گذشت پنج سال از قطع روابط دیپلماتیک، ایران و عربستان در سال ۱۴۰۰ برای ازسرگرفتن روابط وارد گفتگو شدند و در اسفند ۱۴۰۱ با میانجیگری چین با احیای روابط دیپلماتیک موافقت نمودند. هدف مقاله بررسی دشواری­های مذاکرات بین دو کشور و علل طولانی شدن آن است. سوال اصلی پژوهش این است که چرا برخلاف تنش­زدایی در روابط دو طرف در سال ۱۳۷۰ این دور از مذاکرات دشوار و کند پیش ­رفت؟روش: برای پاسخ به سوال پژوهش از روش تحلیلی- تبیینی و رویکرد انطباق و آزمون نظریه با مصداق استفاده شده است.یافته­ ها: یافته­های پژوهش نشان ­می­دهد طبق دیدگاه­های کریستفر هیل تا زمانی که در محیط روانشناختی دو طرف تغییری ایجاد نگردد، امکان رسیدن به توافق وجود ندارد. زیرا بخشی از آنچه در محیط عملیاتی درحال وقوع است انعکاس ذهنیت دو طرف درخصوص احتمال برهم خوردن موازنه قدرت و منافع به ضرر آنها در منطقه است. نتیجه ­گیری: ایران و عربستان نیاز ­دارند تا در گام نخست، در مواضع و اظهارات رسانه­ای خود تعدیل­هایی ایجاد نمایند؛ سپس در مرحله تصمیم­گیری و به هنگام مواجهه با اطلاعات تازه به جای ساده­انگاری، طلب­ همسازی، اتکا به نقشه­های شناختی، جنبه­های عاطفی و تفسیر آن به شیوه گذشته، سوء­برداشت­ها و سوءتفاهم­های پیشین را کنار بگذارند. آن­ها نباید اسیر فضاهای منفی روانی، رسانه­ای و رخدادهای روزمره گردند و با اظهارنظرهای شتاب­زده، دیوارهای بی­اعتمادی را مرتفع ­سازند.

ایران, عربستان, محیط عملیاتی, محیط روان شناختی, سوء برداشت ها