زینب نوروزی - استادیار دانشگاه بیرجند
آزاده رمضانی - دانشجوی کارشناسی ارشد ادبیات

ادبیات و هنر جلوه گاه افکار، عواطف و روحیات حاکم بر جامعه است . جامعه ای که زنده است و پیاپی به دنبال نو بودن و نو شدن است . چنین فرهنگی گاه در جستجوی راه های تعامل ادبیات با سایر هنرهاست . نمونه ی آشکار این تعامل ها، دادوستد ادبیات و سینما است. تجلی این رویکردها منظومه ی عاشقانه ی لیلی و مجنون شاهکار حکیم نظامی گنجوی است که جذابیت های نمایشی و تصویری در ساختار عناصر و فنون داستانی وتصویر پردازی های آن نمود پیدا می کند. بیشترین قابلیت های سینمایی که از آن بیرون می آید به توصیف حرکت شخصیت های داستان، وصف فضاهای داستان در نمای باز و مشبه به های محسوسی بازمی گردد که برای ترسیم موقعیت لیلی و مجنون و حالات درونی آنان به کار رفته است . ترکیب ماجراهای داستان نخست شخصیت ها را معرفی می کند و اساس دا ستان را پی ریزی می کند . پس از جذب مخاطب او را در سراشیبیاضطراب و هیجان می اندازد و داستان به نقطه ی اوج خود می رسد . سپس ازآن گره گشای ی می شود و داستان به پایان خود نزدیک می شود. با تشخیص خط سیر داستان و تطبیق آن با ساختار فیلمنامه می توان به زاویه های در اماتیک لیلی و مجنون دست یافت.

نظامی، لیلی و مجنون، فیلمنامه، دراماتیک