بررسی قابلیت کشت سالیکورنیا جهت کنترل کانونهای تولید گردغبار

امروزه به دلیل رشد جمعیت و کاهش منابع آبی شیرین و اراضی حاصلخیز کشاورزی با محدودیت شدیدی روبرو است . هم چنین تخریب پوشش گیاهی بومی باعث افزایش فرسایش پذیری اراضی در مناطق خشک و نیمه خشک شده است . استفاده از منابع نامتعارف آبی و گیاهی برای کشاورزی و تامین انرژی یکی از راههای مبارزه با این چالش است . اما به دلیل محدودیت های ادفیکی و اقلیمی در مناطق خشک و نیمه خشک انتخاب گیاهان برای توسعه کشاورزی و حفاظت خاک برای مدیران به امری پیچیده و پر ریسک تبدیل شده است . گیاه سالیکورنیا یکی از گونه های هالوفیت ایران است که در دامنه وسیع دمایی ، نیاز آبی ، شوری و... قابلیت رشد و تولید را دارد. در این تحقیق ، مدل پهنه بندی زراعی زیست محیطی ((AEZ به منظور کشت و توسعه این گونه در محدوده تالابهای صالحیه و یعقوب آباد استفاده شد. سپس ، نقشه فرسایش پذیری منطقه تهیه شده است . در گام بعد، مناطق مستعد فرسایش بادی که شرایط مناسبی برای کشت سالیکورنیا دارد انتخاب شد. نتایج این تحقیق نشان داد که ۱۱/۷۸ هکتار از کل منطقه مورد مطالعه دارای پتانسیل اگرو کلیماتیکی خیلی زیاد برای کشت و رشد گیاه سالیکورنیا است . هم چنین ، درصورت رعایت احتیاط نیز ۹/۱۶۵۷ هکتار دارای پتانسیل زیاد برای کشت این گونه می باشد. هم چنین ، بیش تر از ۷۱ درصد اراضی با فرسایش پذیری زیاد شرایط غیرقابل کشت دارند. بطور کلی ۸/۰ هکتار از اراضی با فرسایش پذیری زیاد دارای تناسب کامل جهت کشت این گونه هستند.

کلیدواژه ها:

اقلیم ، هالوفیت ها ، فرسایش پذیری ، اگروکلیماتیک ، ایران