احمد علیپور - دانشجوی کارشناسی ارشدفقه ومبانی حقوق اسلامی دانشگاه سیستان وباوچست
صدیقه ابراهیمی نیک - دانشجوی کارشناسی مدیریت جهانگردی دانشگاه پیام نورواحد عشق آباد

شناخت صحیح و جامعی از فرهنگ دینی که از زبان فاخر و سرشار از حکمت ادبیات فارسی جاری می شود، با بهرهگیری از سرچشمه های گوارای دین و فرهنگ، چشم اندازهای گیرا و روح نوازی را فراروی مخاطبین قرار می دهد و با ادبیاتی برخاسته از نگرش «اخر بینی» ، «آسمانی» در مقابل نگرش «آخور بینی» ، «فرشی» و «زمینی» صف آرایی می کند. دین شناسی ادبی، که در پهنه ادبیات از آموزه های حکمی و معرفتی و عمیق اعتقادی برخورداراست از پربارترین و پرشکوهترین بخشهای ادبیات فارسی به شمار می آید چرا که در شکل مطلوب خود، انعکاس بینش، منش، کنش در لباس واقعیت و حقیقت است و مخاطب را از واقعیت درون و برون مطلع خواهد ساخت. در این مقاله که به مطالعه ی توصیفی و روش کتابخانه ای تدوین گردیده، ابتدا به مبادی تصوری مسئله ی «دین شناسی ادبی» و شناخت فرهنگ و معارف دینی در آئینه ی ادبیات فارسی در قالب فرهنگ، دین، و ادبیات پرداخته شده چرا که شناخت هر مرکبی فرع بر شناخت بسائط و اجزائ آن است و سپس سخن ازشرایط نگارش ادیبان در حوزه ی فرهنگ دینی به طور واقع بینانه و بنا بر مقتضیات زمان برای پویای، نو فهمی و نوآوری به میان آمده است. این نوشتار که شیوه ی «کل نگرانه» و به دور از درگیری «جزئی نگرانه» است نگاهی فراگیر به روند کلی دین شناسی ادبی افکنده و کاستی ها و پرمایگی های به چشم آمده را پیش روی مخاطبین قرار می دهد و نهضت ترجمه و فارسی نگاری و شرح متن های دینی را در ادوار مختلفمورد بررسی قرار میدهد.

فرهنگ، دین، زبان ادبیات، انقلاب ادبی