تحلیل روانشناختی آثار ناتورالیستی امیل زولا

ناتورالیستها در آثار خود انسان را به موجود بیچاره و حقیری که هستی وی به طورجبری تحت کنترل گونه های حیوانات اولیه است، تنزل دادند، به گونه ای که وضع جسمانی او به عنوان اصل پذیرفته می شود و وضع روحی او نیز اثر و سایه ای از آن بشمار می آید. به عبارت دیگر معتقدند که تظاهرات روحی انسان نتیجه ای از شرایط جسمی است و همه احساسات و افکار انسانها نتیجه مستقیم تغییراتی است که در ساختمان جسمی وی حاصل میشود و وضع جسمی نیز بنا به قوانین وراثت، از پدر و مادر به او میرسد. زولا می گوید: «رمان نویس بازپرس آدم ها و عواطف آنهاست. زیرا رمان نویس باید مکانیسم پدیده ها را در انسان بداند، ساختمان و طرز عمل تظاهرات ذهنی و حسی را به همانگونه که فیزیولوژی تحت تأثیر وراثت و عوامل محیط برای ما تشریح می کند، نشان دهد. از این رو ناتورالیسم شیوه و روش روانشناسی را به عنوان علمی که جنبه روح و روان انسان را موضوع مستقلی می شناسد و به بررسی آن می پردازد. مورد تایید قرار نمیدهد، زیرا ناتورالیستها اساساً منکر استقلال جنبه روحی انسان بودند و تظاهرات روحی را نتیجه و سایه ای از شرایط جسمی می دانستند و بر این اساس با تکیه بر روشهای علمی و علم فیزیولوژی، تظاهرات ذهنی و حسی و احساسات و افکار انسانی را نتیجه تغییرات در ساختمان جسمی دانسته و تحت تأثیر وراثت و محیط و رفتارهای لحظه به تشریح آن می پرداختند. اما با این حال زولا برای نگارش رمان «شادی زیستن» (1884) دوازدهمین رمان از مجموعه روگون ، ماکار- از علم روانکاری بهره برده است و در تدوین این رمان با استفاده از کتا ب های شارکو رمان شادی زیستنرا مملو از نشانه های روانکاوی کرده است.

کلیدواژه ها:

ناتورالسیم ، روانشناسی ، زولا ، داستان