بین الملی شدن دانشگاهها: پاسخی به واقعیت ها و چالش های آینده

جهانی شدن در فرآیند تاریخی خود و در عرصه های مختلف با تحولات بسیاری روبرو بوده است. در قلمرو آموزش عالی، اگر چه دانشگاهها، از اوان شکل گیری جنبه هایی از جهانی شدن را با خود داشته اند، اما این مفهوم در عصر حاضر ابعادی گسترده تر و ژرف تری یافته است. به گونه ای که بسیاری از اندیشه پردازان بازنمود پدیده پیچیده جهانی شدن در آموزش عالی را بین المللی شدن دانشگاهها توصیف کرده اند. بین المللی شدن دانشگاهها شامل تسهیم فعالیتهای علیم، ترویج نوآوری ها و درک متقابل فرهنگ های مختلف با هدف بهبود زندگی و رفاه انسانها است. بنابراین دانشگاههای بین المللی فرصت های مناسبی را برای زندگی و آینده ای بهتر برای انسان ها و در نهایت کشورها فراهم می کنند. این موضوع بدون توسعه تعاملات بین المللی و بهره برداری از تجربیات سایر کشورها غیر ممکن به نظر می رسد. هم اکنون کشورهای توسعه یافته و در حال توسعه، علاوه بر ارتباطات بین المللی سنتی در تبادل دانشجویان وا عضای هیئت علمی، توجهات خود را برای همکاری های بین دانشگاهی، تدوین برنامه های درسی مشترک، همکاری های پژوهشی، انتقال فن آوری و افزایش تعاملات معطوف کرده اند. امروزه سیاست گذاران آموزش عالی به دلایل اقتصادی، سیاسی، اجتماعی- فرهنگی و تکنولوژیک در تلاش برای بین المللی کردن سازمانها ی علمی خود می باشند. هدف از این مقاله بررسی ضرورت ها و رویکردهای بین المللی شدن آموزش عالی است. در پایان پیشنهادهایی برای بین المللی شدن بخش هایی از آموزش عالی ایران ارائه خواهد شد.

کلیدواژه ها:

بین المللی شدن ، آموزش عالی ، دانشگاه ، ایران