صفیه سارجه کور
باغده گل جعفری
مرضیه ارازیان
سعیده نوبری

خانواده اولین نهادی است که کودک در آن رشد و پرورش می یابد و مورد حماست مادی و معنوی پدر مادر و سایر اعضای خانواده قرار می گیرد. طبیعی است هر چه فشار روانی و از هم گسیختگی اعضای خانواده بیشتر و عمیق تر باشد، نقش مربیان و آموزگاران دوره ابتدائی در ایجاد فضایی آرام و توام با صمیمیت پررنگ تر می شود. گذشته از آن، مدرسه مکانی مقدس و استثنایی است که می تواند تاثیرش را در تمام مراحل رشد کودکان و نوجوانان برجای گذارد.دانش آموزان بهترین ساعات روز خود را در مدرسه می گذارنند و البته آموزگاران و مربیان مدارس نیز بهترین فرصت ها را برای آموزش مفاهیم مختلف (اعم از درسی، اخلاقی، اجتماعی و فرهنگی) در اختیار دارند. در این خصوص اگر هدف آموزش، رشد و ارتقای شایستگی ها و توانایی های کودکان و نوجوانان باشد، باید ایجاد محیطی سالم و سرشار از ویژگی های مثبت انسانی، مثل شفقت، نوع دوستی، همکاری و ... را با آموزش علوم و دروس کلاسیک هم زمان سازند.بدیهی است که بکارگیری اصول بهداشت روانی در زمانی که کودکان و نوجوانان احساس ارزش و احترام می کنند، در حقیقت مهارت های تندرست بودن و پرهیز از آسیب های احتمالی در آنها رشد می کند و می توانند به راحتی قوانین و مقررات مدرسه را بپذیرند.دوران رشد و تحول کودکان بسیار حساس است.مطالعات مربوط به افسردگی می بایست در بستر تحول روانی –شناختی آنان صورت پذیرد و کودکان برای رشد سالم خود به فضای عاطفی،عدم ارتباطات کلامی –روانی خوشایند و پرجاذبه در کانون خانواده می تواند گره های بی تفاوتی و احساس تنهایی و گوشه گیری و افسردگی را پدید می آورد.تقویت غنای عاطفی و انگیزه های ارتباطی کودکان در محیط خانواده، محشور شدن کودکان با صاحبان چهره های گشاده و متبسم و منش های پویا و افراد پرانگیزه و مثبت اندیش مهم ترین گام در بهداشت روان و پیشگیر از اختلالات روانی است.

اختلالات ،رفتاری-روانی،بهداشت،گوشه گیری.