مواجهه ی اخلاقا درست در مساله ی رنج تئودیسه پردازی: بایدها و نبایدها

غایت این مقاله طرح منظر اخلاقی ناظر بر مساله­ی رنج است. پرسش اصلی مقاله آن است که مواجهه­ای اخلاقا درست با مساله­ی رنج کدام است و چه لوازمی دارد. فلاسفه و الهیدانان گاه با تکیه بر مساعی صرفا عقلی و گاه با مورد توجه قرار دادن گزاره­ها و گزارش­های متن مقدس و تلفیق عقل و نقل درصدد توجیه یا بیان چرایی وجود رنج در عالم برآمده­اند. همچنان که انتظار می­رود، این دست مساعی که در قالب تئودیسه و دفاعیه مطرح شده­اند بر موضوع رنج متمرکز هستند. مقاله­ی پیش­رو برآن است که در مساله­ی رنج می­بایست بین دو موضوع رنج و فرد رنجدیده تمایز قائل شد و در راستای همین تمایز است که مساله­ی مواجهه­ی اخلاقا درست با رنج شکل می­گیرد.آیا مشغله­های عقلی­ای چون تئودیسه و دفاعیه رفتار اخلاقا درست را نیز در قبال مساله­ی رنج کفایت می­کنند؟ در راستای پاسخ به پرسش اخیر، دو عنوان کلی مبانی نظری و تدبیر وضعیت رنج­آمیز طرح خواهد شد که به ترتیب ناظر بر تحلیل و تعریف مفاهیمی چون رنج، تئودیسه و دفاعیه، منظرهای معرفتی و مانند آن؛ و ماهیت و چیستی مواجهه­ی اخلاقا درست در مساله­ی رنج می­باشند. درواقع، مباحثی که در بخش مبانی نظری بدان­ها پرداخته خواهد شد، به شیوه­ای تحلیلی جایگاه اخلاق در مساله­ی رنج را روشن نموده و ما را به این نتیجه رهنمون می­شود که تئودیسه­پردازی بنا بر سرشت خود، مقتضیء رفتار اخلاقا درست در قبال مساله­ی رنج نبوده و دغدغه­ی آن را ندارد.

کلیدواژه ها:

the Problem of Suffering ، the Morally Correct Behavior ، Theodicy ، the Suffering person. ، مساله ی رنج ، مواجهه ی اخلاقا درست ، تئودیسه ، فرد رنجدیده.