بررسی امکان کنترل بیولوژیک گونه های مختلف تیلاپیا در ایران

تیلاپیا که منشا آن در آفریقا است ، اکنون توزیع جهانی دارد و هم یک سیستم مدل اولیه برای زیست شناسی تکاملی و هم یک گونه مهم آبزی پروری در بیش از ۱۳۵ کشور است . در مقابل ، تیلاپیا موزامبیک (Oreochromis mossambicus) در فهرست ۱۰۰ گونه از بدترین گونه های مهاجم بیگانه جهان قرار دارد و مستند شده است که اثرات شدیدی بر اکوسیستم های آب شیرین عمدتا از طریق جابجایی گونه های بومی و تغییر زیستگاه دارد. تلاشهای ریشه کنی با استفاده از ترکیبی از ماهیگیری الکتریکی و ماهی کشی از طریق سم به ندرت در آبراههای آزاد موفقیت آمیز هستند و با توجه به ماهیت تهاجمی آنها، مکانیسم های کنترل موثر در مقیاس وسیع برای تیلاپیا وجود ندارد. کنترل زیستی ، در جایی که امکان پذیر باشد، می تواند راه حلی مقرون به صرفه ، ایمن و عملی برای مدیریت گونه های مهاجم باشد زیرا نیازی به استفاده مجدد از مواد شیمیایی یا سم ندارد و پس از ایجاد باید خودپایداراست . بر اساس توسعه استراتژیهای کنترل زیستی ویروسی قبلی برای خرگوش و کپور که یک چارچوب ارزیابی قوی برای اکتشاف زیستی عوامل کنترل زیستی در اختیار قرار می دهد بنظر میرسد که ویروس دریاچه تیلاپیا (TiLV) واحتمالا پاروویروس تیلاپیا (TiPV)، ممکن است پتانسیل کنترل زیستی را داشته باشند. با این حال، ایمنی و کارایی ، دو معیار اصلی برای یک ویروس کنترل زیستی موفق ، باید قبل از استفاده از هر ویروس کنترل زیستی جدید در نظر گرفته شود.

کلیدواژه ها:

تیلاپیا ، سیکلید ، کنترل زیستی ، TiLV ، TiPV ، TLEV