مطالعه انجام شده از رابطه بین رشد اقتصادی، تخصصی سازی گردشگری و توسعه انسانی در اقتصادهای در حال گذار

مطالعه حاضر استدلال می کند که تخصص گرایی گردشگری (TS) منابع اقتصادی را برای بهبود ساختار فرصت اجتماعی در راستای انتخابگری انسان پدید می آورد، فرضیه رشد تحت هدایت گردشگری (TLGH) به رابطه مثبت بین TS و رشد اقتصادی متکی است همچنین این مطالعه یک رابطه مفهومی بین تخصص سازی گردشگری و توسعه انسانی را از طریق دسته بندی چارچوب کار ، پیشنهاد می کند. TSمی تواند باعث رشد اقتصادی شده و رشد اقتصادی نیز باعث گسترش توسعه انسانی HD) (شده و یا TS مستقیما HD را گسترش می دهد. مفروضات اصلی نظریه مزیت نسبی ریکاردو به بهره گیری کامل از عوامل تولید تکیه دارد دارد که نشان می دهد عرضه منجر به ایجاد تقاضا می گردد. مزیت نسبی ریکاردو، منفعت موقت کشورهای مزبور را در خصوص گسترش تولید و مصرف فراتر از ظرفیت تولید داخلی مفروض می دارد. رویکرد مزیت نسبی استاندارد نه برای پاسخ دهی به مساله بنیادین کشورهای در حال توسعه و نه اقتصادهای در حال گذر کافی نباشد مزیت نسبی پویا ، رویکرد ظرفیت Sen و تابع تولید تراس لاگ این رابطه مفهومی را توصیف می کنند. تخصص سازی گردشگری تاثیر کوتاه مدت بر رشد اقتصادی و رابطه منفی و غیرمستقیم با توسعه انسانی دارد. به نظر می رسد رشد اقتصادی کانالی است که از گسترش توسعه انسانی حمایت می کند ، که نشان دهنده تاثیرات معنادار و مثبت کوتاه مدت و بلند مدت است. . نتایج نشان می دهد TS تنها اثر مستقیم و کوتاه مدت مثبت و معنی داری دارد که نشان می دهد عملکرد آن از الگوی روند گردشگری بالاتر است. با این حال، الگوهای بلندمدت یا روند نشان می دهند که TS فاقد اثر مستقیم معنی داری بر رشد اقتصادی بوده که با TLGH متناقض است. علامت منفی مشخصه این روند در رابطه بین TS و رشد اقتصادی نشان می دهد که اقتصاد برای مطابقت فرد مناسب با شغل مناسب در تقلا بوده و هنوز در فرآیند پرداختن به توسعه گردشگری است سرمایه انسانی الگوی U شکل را در رابطه با رشد اقتصادی و توسعه انسانی نشان می دهد. پیامدهای این تحقیق دو فرضیه قابل بررسی و دو گزینه سیاستی است که تاثیر بالقوه تخصصی سازی گردشگری را بر درآمد خصوصی و عمومی نشان می دهد .

کلیدواژه ها:

تخصص سازی گردشگری ، توسعه انسانی ، رشد اقتصادی ، اقتصاد در حال گذا