غلامرضا خواجه سروی - Professor, Department of Political Science, Allameh Tabatabai University, Tehran, Iran
لیلا رحمتی پور - PhD in International Relations, Allameh Tabatabai University, Tehran, Iran.(responsible Author)

پرواضح است مطالعه و بررسی مسائل و ماهیت روابط بین­ الملل و سیاست خارجی کشورها همواره مورد توجه صاحب­نظران و متفکران حوزه علوم سیاسی و سیاست بین­ الملل بوده است. از این روی متفکرین و اندیشمندان این عرصه از منظر نظریه­ های مختلفی سعی در فهم سیاست خارجی کشورها داشته ­اند. درک و فهم سیاست خارجی ایران نیز از این موضوع مستثنی نبوده است. این موضوع بویژه پس از پیروزی انقلاب اسلامی ایران در سال ۱۳۵۷ اهمیتی دوچندان یافت. چراکه تغییراتی بنیادین و بازتعریفی کلان در عرصه­ های هویت ملی و بین­ المللی به دنبال داشت. این تغییرات هویتی کلان و گسترده ملی و بین­ المللی که تحت زعامت رهبر انقلاب اسلامی ایران؛ امام خمینی (ره) صورت گرفت، بیش از هر چیز متاثر از مبانی فکری و فقه سیاسی ایشان بود و با توجه به این که بخش اعظمی از روابط بین ­المللی و سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران با آرمان­های اسلامی و مفاهیم مکتبی آمیخته شده است، فهم مبانی فقه سیاسی امام خمینی (ره) به منزله رهبر و ایدئولوگ این حکومت، که مبانی نظری و اصول خاصی را برای سیاست خارجی آن ارائه می­نمایند، بسیار ضروری می­نماید. لذا نظر به اهمیت موضوع، نگارنده بر آن شد تا به این پرسش اصلی پاسخ دهد که در چارچوب نظریات سازه­ انگاری، مبانی فقه سیاسی امام خمینی (ره) در تدوین روابط بین­ المللی و سیاست خارجی ایران از چه جایگاهی برخوردار است؟ در پاسخ به این پرسش، فرضیه بدین شکل صورت­بندی می­گردد که در چارچوب نظریات سازه ­انگاری، فقه سیاسی امام خمینی(ره) به عنوان یک عامل بسیار مهم و کلیدی در تدوین مبانی هویتی و بازتعریف روابط بین­ المللی و سیاست خارجی جمهوری­ اسلامی­ ایران نقش داشته است. این پژوهش قصد دارد با استفاده از روشی کیفی-تفسیری موضوع مذکور را مورد مداقه و بررسی قرار دهد. همچنین روش مورد استفاده در گردآوری اطلاعات نیز با روش کتابخانه ­ای و اینترنتی صورت گرفته است.

Structuralism, Political Jurisprudence, International Relations, Foreign Policy, Imam Khomeini, سازه انگاری, فقه سیاسی, روابط بین الملل, سیاست خارجی, امام خمینی (ره)