رضا دادجوی اسکندر - دبیرعربی، آموزش و پرورش هر تهران، منطقه ۱۹ : کارشناسی ارشد زبان ادبیات عربی ، دانشکدهادبیات و علوم انسانی، دانشگاه شهید مدنی آذربایجان، تبریز، ایران
فاطمه یوسف دخت - کارشناسی ارشد زبان و ادبیات عربی، دانشکده ادبیات و علوم انسانی، دانشگاه بین المللی (ره)قزوین، ایران

رثا در لغت به معنای گریه کردن برای شخص، ذکر مصیبت ها، بیان خوبی ها و محاسن متوفی می باشد که گاه به صورت شعر ایراد می گردد.از جمله حوزه های ادبی قابل بررسی در حیطه ی شعر رثایی،اشعار حسینی است که به بیان مظلومیت ها، مصایب امام حسین (ع) و به ویژهمسآله ی قیام و شهادت ایشان در روز عاشورا می پردازد. مراثی حسینی سروده هایی است که حاوی شجاعت و پایداری بوده و ضرورت نشاندادن واقعیت های کربلا را به همراه دارند. سرودن این اشعار بعد قیام امام آغاز شده و تا امروز در میان آثار شاعران نمود دارند؛ این مقاله برآن است تا با استفاده از روش کتابخانه ای آثار دو شاعر مذهبی را در زمینهی رثا به صورت تطبیقی مورد بررسی و مطالعه قرار دهد. دعبلخزاعی وشریف رضی توانسته اند واقعیت های کربلا را در موضوعاتی مانندکربلا،مقام ومنزلت،شهادت،تشنگی،اسارت، مصیبت وارد شدهبر امام (ع) و اهل بیت ایشان را به تصویر کشیده و مرثی ه سرایی کنند. یافته های پژوهش در میان آثار این دو شاعر نشان می دهد که هر دوشاعر با استفاده از مضامین مشترک،مراثی خود را در موضوع وقایع کربلا و مصیبت امام (ع) و اهل بیتش به تصویر کشیده و ضمن بیان آنحوادث، بتوانند عواطف و احساسات خوانندگان را به شدت تحت تاثیر قرار دهند؛اما با مقایسه ی آثار این دو شاعر چنین به دست آمد کهمرثیه های دعبل خزاعی نسبت به شریف رضی در قالب قصیده با آهنگ بکاء و با ظرافت بیشتری به مخاطب القاء شده و مصیبت ها با وضوحبیشتری به تصویر کشیده شده اند.

امام حسین (ع) ، دعبل خزاعی، شریف رضی، رثا، مضامین مشترک.