ضرورت گردشگری در نظام اجتماعی از منظر فقه امامیه

از آنجایی که توسعه گردشگری بویژه در کشورهای کمتر توسعه یافته ، عامل موثری در مقابله با فقر است و موجبات افزایش درآمد قشرهای مختلف ، کاهش بیکاری و رونق اقتصادی و در نتیجه بهبود کیفیت زندگی مردم و افزایش رفاه اجتماعی می شود .می توان گفت موقعیت جهانگردی ، یکی از عوامل اصلی رشد و گسترش دین اسلام بوده است شناخت انسان از هستی و آشنایی با اقوام و گروه های گوناگون در پرتو سیر و سیاحت میسر است در جهان امروز که جهان ارتباطات نام گرفته است صنعت گردشگری از جایگاه ویژه ی برخورد دار شده است ؛ لذا فقهای اسلامی کوشیده اند در کنار استفاده از مزایای ارزشمند گردشگری ، این صنعت را در قالب بایدها و نباید های فقهی و ارزش های اسلامی همراه سازنددر واقع یکی از مهمترین اهداف در پژوهش حاضر بررسی بررسی رویکردهای فقه امامیه در خصوص ضرورت گردشگری با ملاحظات حقوق عمومی .می باشد لذا با توجه به موارد بیان شده در پی آن هستیم تا در پژوهش حاضر با روش گرد آوری کتابخانه ای به بررسی موضوع پرداختیم و به این سوال اصلی پاسخ دادیم که ملاحظات فقه امامیه در باب گردشگری اجتماعی در نظام حقوقی ایران چیست ؟که یافته های پژوهش حاکی از آن است که احکام پنجگانه ای در باب گردشگری در فقه امامیه تب یین شده است ؛ سفر دارای حکم پایه اباحه است که می تواند از این حکم به سمت چهار حکم دیگر حرکت کند.

کلیدواژه ها:

گردشگری ، فقه امامیه ، تعالیم اسلامی ، رفاه اجتماعی و اقتصادی