امروزه نقش آموزش و پرورش برای آینده جامعه بسیار با اهمیت شمرده میشود. بنیان توسعه پایدار به آموخته ها و آموزه های آموزش و پرورش وابسته است. لیکن آموخته های دوران مدرسه، برای رسیدن به چنین توسعه ای، نارسا جلوه میکند. در نتیجه، یک بازاندیشی بنیادی در ساختار، روشها، محتوی، شیوه های سازماندهی و به ویژه تمرکز بر راهبردهای یادگیری که به بهسازی آموزش و پرورش منجر شود، ضرورت دارد. به گونه ای که فرد در یک فرایند دائمی، آگاهانه و مسئولانه، درگیر یادگیری شود و تعهد خود را نسبت به خودآموزی از طریق ایجاد، تقویت و تثبیت رویکرد «یادگیری مداوم» ارتقا دهد. رشد و توسعه در کشورهای گوناگون در گرو توسعه پایدار آن کشورهاست، بنابراین دستیابی به توسعه پایدار نیازمند برنامه ریزی در هر یک از سطوح اقتصادی، سیاسی، اجتماعی، فرهنگی و انسانی است. انسان به عنوان یکی از مولفه های توسعه پایدار در مرکز توجه است و نیاز به آموزش دارد. با توجه به اینکه آموزش نیز از مولفه های توسعه پایدار به شمار میرود، پس آموزش به طور عام و آموزش و پرورش به طور خاص میتواند نقش موثری در توسعه پایدار داشته باشد. در واقع آموزش و پرورش به عنوان زیربنایی ترین نهاد در جامعه شرط اصلی و تردیدناپذیر توسعه همه جانبه کشور است. آموزش و توسعه رابطه دوسویه ای با هم دارند، از یک سو آموزش بسترساز توسعه است؛ از سویی دیگر، توسعه لازمه تحول اساسی در نظام آموزشی است. با توجه به آن چه که شرح آن گذشت در نوشتار علمی مروری حاضر به دنبال بررسی نقش آموزش و پرورش در توسعه پایدار می باشیم.