رضا ولی زاده - استادیار، گروه جغرافیا و برنامه ریزی شهری، واحد تبریز، دانشگاه آزاد اسلامی، تبریز، ایران
مهدی فرج زاده - دانشجوی دکتری، گروه جغرافیا و برنامه ریزی شهری، واحد تبریز، دانشگاه آزاد اسلامی، تبریز، ایران
فریدون بابایی اقدم - دانشیار، گروه جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشگاه تبریز، تبریز، ایران.
علی پناهی - استادیار، گروه جغرافیا و برنامه ریزی شهری، واحد تبریز، دانشگاه آزاد اسلامی، تبریز، ایران.
علی آذر - استادیار، گروه معماری و شهرسازی، واحد مراغه، دانشگاه آزاد اسلامی، مراغه، ایران.

پژوهش حاضر با هدف بررسی و مقایسه وضعیت شاخص­های پیاده مداری در پیاده راه­های تربیت (سنتی) و ولیعصر (مدرن) تبریز صورت گرفت. ابزار مورد استفاده در این پژوهش پرسشنامه است. جامعه آماری تحقیق را عابران، مغازه­داران و ساکنین این دو محدوده تشکیل داده­اند. با استفاده از روش نمونه­گیری تصادفی ساده و به روش کوکران، ۳۸۰ نفر به عنوان حجم نمونه انتخاب شد. روش تحقیق از نوع کاربری و ماهیت آن توصیفی- تحلیلی و همچنین از نوع تحقیقات استنباطی است. نوآوری خاص این پژوش عبارت است از شناسایی مولفه­های بومی موثر بر ارتقای کیفیت پیاده­راه­ها با تاکید بر پیاده­راه­های سنتی و مدرن. پایایی پرسشنامه با استفاده از فرمول کرونباخ در پیاده­راه تربیت ۹۰۲/۰ و در پیاده­راه ولیعصر ۸۸۶/۰ محاسبه شد. نتایج یافته­های تحلیل عاملی منجر به خلاصه شدن ۵۶ متغیر در ۱۲ عامل اصلی گردید. درصد واریانس نهایی برای پیاده­راه تربیت ۸۴/۸۶ و ۰۱/۸۱ برای ولیعصر بوده است که بیانگر نقش پررنگ شاخص­های بومی در پیاده­راه­های سنتی است. نتایج آزمون همبستگی پیرسون نشان داد که بین تمامی ۴۶ متغیر با وضعیت پیاده مداری هر دو پیاده­راه همبستگی مثبت و معناداری وجود دارد و در این بین میزان همبستگی متغیر در پیاده راه تربیت بیشتر از ولیعصر است. نتایج آزمون t هم موید وجود تفاوت معناداری و واریانس میانگین وضعیت متغیرهای پیاده مداری در بین دو پیاده راه است. در نهایت اینکه نتایج آزمون واریانس نشان از وجود تفاوت معنادار در بین سه گروه عابران، ساکنین و کسبه است.

مولفه های بومی, ساختار فضایی, رویکرد, پیاده راه مدرن, پیاده راه سنتی, تبریز