فریبا عابدی - کارشناس ارشد مشاوره خانواده، موسسه آموزش عالی بیهق، سبزوار، ایران.
ابراهیم نامنی - دانشیار گروه علوم تربیتی، دانشکده ادبیات و علوم انسانی، دانشگاه حکیم سبزواری، سبزوار، ایران.

هدف پژوهش حاضر بررسی نقش میانجی­گرانه حمایت اجتماعی ادراک­شده و سرزندگی در رابطه سرمایه­های روان شناختی با امید به زندگی در زنان دارای کودک معلول ذهنی- حرکتی شهرستان نیشابور بود. روش پژوهش حاضر توصیفی و از نوع همبستگی است. جامعه­ی پژوهش کلیه زنان دارای کودک معلول ذهنی- حرکتی در شهر نیشابور در سال ۱۴۰۰ بودند که تعداد ۲۰۵ نفر به صورت در دسترس به عنوان نمونه آماری انتخاب شدند. در این پژوهش از مقیاس حمایت اجتماعی ادراک­شده زیمت و همکاران (۱۹۸۸)، مقیاس امید به زندگی اشنایدر و همکاران (۱۹۹۱)، مقیاس سرمایه روان شناختی لوتانز (۲۰۰۷) و مقیاس احساس سرزندگی رایان و فردریک (۱۹۹۷)، استفاده شد. جهت تجزیه وتحلیل داده­ها نیز از آزمون همبستگی پیرسون و تحلیل مسیر استفاده شد. نتایج نشان داد که سرمایه روان شناختی به صورت مستقیم بر امید به زندگی (۸۹/۰) و به صورت غیرمستقیم یعنی از طریق حمایت اجتماعی بر امید به زندگی (۰۴/۰) تاثیرگذار بود (۰۱/۰>p-value). همچنین نتایج حاکی از آن بود که سرزندگی در رابطه سرمایه روان شناختی با امید به زندگی در زنان دارای کودک معلول ذهنی- حرکتی نقش میانجی نداشت (۰۵/۰

حمایت اجتماعی ادراک شده, سرزندگی, سرمایه های روان شناختی, امید به زندگی, زنان دارای کودک معلول ذهنی- حرکتی