بررسی ارتباط بین توان کاری و میزان شیوع اختلالات اسکلتی-عضلانی در دوران همه گیری کووید-۱۹ در کارکنان مراکز خدمات جامع سلامت شهری و روستایی شهرستان ساوه در سال ۱۴۰۰

زمینه و هدف: خط مقدم مبارزه با کرونا، کارکنان بهداشتی هستند. این مشاغل در دوران همه گیری کرونا که مراجعات زیادی داشتند، تحت فشار کاری بالایی قرار گرفتند که می تواند شانس ابتلا به اختلالات اسکلتی-عضلانی را افزایش داده و توانایی کار آن ها را تحت تاثیر قرار دهد. لذا هدف از انجام این مطالعه تعیین ارتباط توان کاری و میزان شیوع اختلالات اسکلتی- عضلانی در کارکنان مراکز خدمات جامع سلامت شهری و روستایی شهرستان ساوه در دوران همه گیری کرونا بود. روش ­کار: در این مطالعه مقطعی، ۱۹۷ نفر از کارکنان مراکز خدمات جامع سلامت شهری و روستایی شهرستان ساوه به صورت تصادفی انتخاب شدند. شیوع اختلالات اسکلتی– عضلانی و توانایی کار به ترتیب توسط پرسشنامه نوردیک توسعه یافته و (Work Ability Index) WAI مورد ارزیابی قرار گرفتند. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه ۲۴ و آزمون های ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون لجستیک دوحالته انجام گرفت. یافته ها: میانگین توانایی کار کارکنان برابر ۶۱/۷±۳۴.۸۶ بود. شایع ترین مناطق درگیر اختلالات اسکلتی- عضلانی کمر (%۶۳)، گردن (%۳۰) و زانوها (۱۷.۸%) به ترتیب با فراوانی ۱۲۵ ،۶۳ و ۳۹ نفر بود. شاخص توانایی کار بر روی اختلالات اسکلتی- عضلانی در نواحی لگن و ران، دست و مچ دست، گردن و کمر ۰.۰۵p-value<معنی داری داشت. همچنین هرچه میزان سابقه ابتلا به کرونا بیشتر باشد میزان توانایی کار کمتر است ( P-value<۰.۰۰۱) . نتیجه گیری: در دوران شیوع کرونا توانایی کار کارکنان متوسط می باشد. باتوجه به تاثیر توانایی کار بر روی شیوع اختلالات اسکلتی- عضلانی، پیشنهاد می گردد در دوران همه گیری کووید-۱۹، شناسایی عوامل موثر بر کاهش توانایی کار و اجرای مداخلات ارگونومی در اولویت قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

musculoskeletal disorders ، work ability ، coronavirus epidemic ، اختلالات اسکلتی-عضلانی ، توانایی کار ، همه گیری کرونا