محمد بزرگمهر - دانشگاه آزاد اسلامی واحد سوادکوه
سودابه مهری - دانشگاه آزاد اسلامی واحد سوادکوه

زمینه و هدف : بازآفرینی مناظر شهری در مقیاس کلان با رویکرد زیست پالایی تاکنون در حد پژوهش های تئوریک بوده و در عمل تنها در سطح مناطق صنعتی بسیار آلوده و مناطق پسماند بصورت کاملا محدود اجرا شده است. این مقاله قصد دارد به بررسی چگونگی کاربرد فرآیند گیاه پالایی بعنوان یکی از مولفه های طراحی منظر شهری بپردازد و از طرفی نقش منظر پالاینده بعنوان یکی از مهمترین عناصر زیرساخت شهری امروز در راستای توسعه پایدار را بررسی کند. منظرنوین از طراحان انتظار دارد تا فضای سبز شهری علاوه برمعیارهای زیبایی ،در هماهنگی کامل با اقلیم، فرهنگ و ارزش های جامعه باشد و مکان خلق شده بتواند بعنوان یک کالبد پویا با داشتن معیارهای زیست محیطی و اکلوژی i علاوه بر ارتقای تعاملات اجتماعی و ماندگاری کاربر در محیطی فرح بخش و سلامت افزا ، نه تنها کمترین آسیب را به طبیعت پیرامون وارد کند بلکه در احیای طبیعت تخریب شده و انرژی های پاک همگام با توسعه پایدار موثر باشد. روش تحقیق: این مطالعه از نظر هدف کاربردی و از نظر شیوه جمع آوری داده پژوهشی توصیفی و از نوع پس رویدادی ( Ex-post facto ) می باشد. که پس از جمع آوری داده ها به شیوه کتابخانه ای و اعتبارسنجی آنها مبانی زیست پالایی و گیاه پالایی بررسی شد سپس با تحلیل علی مقایسه ای کاربرد عنصر گیاه در معماری و کاربرد و ارزش گیاه پالایی در تلفیق با معماری منظر بررسی شده است و درنهایت نتایج حاصله بیان شدند. یافته ها و نتیجه گیری : نتایج نشان داد تلفیق مفاهیم زیست محیطی با معماری منظر پایدار راهکاری مقرون به صرفه برای هنر طراحی منظر با ارزش زیست محیطی بالا میباشد و اقدامی سازنده و قابل اجرا در جهت رسیدن به زیرساختی پالاینده و درعین حال مطابق با اصول زیبایی شناسی هنر معماری خواهد بود.

معماری سبز، منظر پالاینده، زیست پالایی، گیاه پالایی