تاثیر آموزش ابراز وجود بر افزایش تمایزیافتگی دانش آموزان دختر دبیرستانی منطقه یک شهر تهران

هدف از این پژوهش تعیین اثر آموزش ابراز وجود بر افزایش تمایز یافتگی دانش آموزان دختر دبیرستانی بود. جامعه آماری شامل کلیه دانش آموزان مشغول به تحصیل در یکی از دبیرستان های دخترانه منطقه یک شهر تهران در سال تحصیلی ۸۹-۸۸ بود. حجم نمونه ی پژوهش حاضر ۳۲ نفر بود که با استفاده از روش نمونه گیری چند مرحله ای انتخاب گردید. ابزار اندازه گیری پرسشنامه تمایز یافتگی بود. سپس روش مداخله آموزش گروهی ابراز وجود در ۱۰ جلسه ۹۰ دقیقه ای در مورد گروه آزمایش انجام شد و گروه گواه آموزشی دریافت نکردند. برای تحلیل نتایج، از آزمون تحلیل کواریانس استفاده شد. نتایج بدست آمده نشان داد که: سطح تمایز یافتگی، دانش آموزانی که آموزش ابراز وجود دریافت کرده بودند به طور معناداری بالاتر از دانش آموزانی بود که آموزش ابراز وجود دریافت نکرده بودند. سطح واکنش پذیری عاطفی، دانش آموزانی که آموزش ابراز وجود دریافت کرده بودند به طور معناداری پایین تر از دانش آموزانی بود که آموزش ابراز وجود دریافت نکرده بودند. سطح هم آمیختگی با دیگران، دانش آموزانی که آموزش ابراز وجود دریافت کرده بودند به طور معناداری پایین تر از دانش آموزانی بود که آموزش ابراز وجود دریافت نکرده بودند. بین سطح گریز عاطفی، دانش آموزانی که آموزش ابراز وجود دریافت کرده بودند با دانش آموزانی که آموزش ابراز وجود دریافت نکرده بودند، تفاوت معناداری وجود نداشت. بین سطح جایگاه من، دانش آموزانی که آموزش ابراز وجود دریافت کرده بودند با دانش آموزانی که آموزش ابراز وجود دریافت نکرده بودند، تفاوت معناداری وجود نداشت.

کلیدواژه ها:

ابرازوجود ، تمایز یافتگی ، مقطع دبیرستان